Elke week controleer ik ’s ochtends voor vertrek de olie van de motor, zo ook vanochtend. Er mocht een beetje bij. De hele motorruimte wordt dan gelijk snel nagekeken. Het bleek dat er een flinke hoeveelheid zeewater onder de motor stond. Kortom er lekt daar iets. Met de handpomp verwijderen we het water. We horen inderdaad gedruppel ergens bij de zeewaterpomp vandaan, gelukkig geen stromend water. We besluiten door te varen naar Biograd, een haven met voorzieningen aan het vaste land. Onderweg controleren we elk uur hoe hard het lekt en dat valt redelijk mee. Biograd is het centrum van het gebied dat bekend staat als de Biograd Rivièra. De stad was in de 11 de en 12 de eeuw een belangrijk politiek en religieus centrum voor de regio. De zetel van de Kroatische koningen was hier gevestigd. In 1125 is de stad volledig verwoest door de Venetiërs en in de paar honderd jaar daarna herbouwd. In 1646 werd de stad weer helemaal vernietigd door de Turken. Veel van de  eilanden waar we langs varen zijn in tegenstelling tot eerdere ervaring in dit gebied volkomen kaal, alleen maar rotsformaties. Als er geen water tussen stond zou je jezelf op een maanlandschap wanen.

In de haven van Biograd worden we opgewacht door een vriendelijke goed Engels sprekende jongeman. Hij vraagt of we ook nog gevaren hebben in het natuurgebied van Dugi Otok. Dat was wel eerst het plan, maar vanwege de weersvoorspelling en nu ook nog de lekkende zeewaterpomp hebben we dat overgeslagen. Er zijn daar volgens hem wel 1000 eilanden, En als je een rijke popster zou zijn, zo droomt hij, kun je daar je eigen eiland kopen.  Eenmaal afgemeerd in de haven van Biograd onderzoek ik het lekkage probleem verder. De lekkage wordt inderdaad veroorzaakt door de zeewaterpomp die voor de koeling van de motor zorgt. Helaas niet zoiets simpels als een scheurtje in een slang. Vier à vijf jaar geleden hebben we dat eerder bij de hand gehad. In de pomp zit een simring als waterkering die wordt aangedrukt door een ring die toen was gebroken. Om dat vast te stellen moet de pomp helemaal worden gedemonteerd. Dat willen we pas doen als we zeker weten dat we aan een nieuwe pomp of aan onderdelen voor de pomp kunnen komen. In Biograd is de service voor Yanmar motoren erg beperkt. De volgende haven, Zadar, heeft zowel een Yanmar dealer als een Yanmar servicepunt. Dat is slechts 15 mijl verder en tevens een mooie haven om de storm die eind deze week nog steeds wordt voorspeld af te wachten…

28 september. Maslinica (Šolta) – Stupica (Zirje).

Op het moment dat we vanochtend vertrekken worden we enthousiast uitgezwaaid door de Duitsers die gisteren een stukje cursus hebben gehad. Als ze horen dat we naar Zirje varen roepen ze enthousiast dat zij daar vandaag ook heen gaan. De havenmeester komt kijken als we vertrekken en zwaait ons uitgebreid uit. Een bijzonder aardige man. Aan de zuidoost kant van Zirje liggen drie inhammen waarvan er één een halve mijl diep is, mooi beschermd voor de wind. We willen hier ankeren en hebben een neuringlijn met een  boeitje aan het anker gemaakt omdat er volgens de pilot rotsblokken op de bodem liggen waarachter het anker zo vast kan komen te liggen dat je het zonder neuringlijn niet meer los krijgt. Als we achter in de baai komen zien we dat we het anker helemaal niet kunnen gebruiken omdat er overal mooringboeitjes liggen. Omdat we geen boegschroef meer hebben varen we achteruit naar het boeitje en pikken het op met een lijn. Daarna laten we de Ursus door de wind 180 graden draaien en liggen mooi afgemeerd in een fraaie rustige baai. We hebben net van Harro een nieuwe GRIB file ontvangen met de windverwachting voor de komende 7 dagen. Dat ziet er aanstaande woensdag en vrijdag niet goed uit. Er lijkt zich een Bora te ontwikkelen, een noordoosten wind met een kracht van 7 Bft. We bereiden diverse opties voor met veilige havens de komende dagen waar we snel en makkelijk naar toe kunnen als deze wind inderdaad doorgaat. Met de schade aan de romp willen we met zoveel wind bij voorkeur niet varen. Een paar uur later komen inderdaad de Duitsers met hun huurjacht de baai ingevaren. Er wordt weer enthousiast gezwaaid waarna ze proberen een mooringboeitje op te pikken. Dat hadden we ze gisteren niet geleerd. Een half uur later nadat hun pikhaak al overboord was gevallen en hun dingy ingezet lukt het ze toch. Tegen de avond komt er een voormalig vissersbootje aangetuft met een groot bord op de boeg dat het gebruik van een mooringboei 100 Kuna (ca 15 Euro) kost en dan wordt je eventuele afval ook nog meegenomen…

27 september. Maslinica (Šolta).

Hoewel het iets verder naar het noorden hard waait, is het hier betrekkelijk rustig. De lucht is helder blauw, de luchtvochtigheid heel laag en de barometer staat op 1019 hPa. Zo’n 100 mijl naar het noorden ligt de kern van een hogedrukgebied met een druk van 1026 hPa. De navtex meldt terecht dat het zicht extreem goed is. In fraai contrast staat er een hoge groene boom waarin bovenin het model van een schoorsteenveger is gegroeid. Wij liggen een dagje verwaaid in Šolta en dus komt de klussenlijst tevoorschijn. Het is hoog tijd om al het staal te poetsen en 4 uur later glimt alles weer als nieuw en dat is toch een beter gezicht dan al die bruine roestvlekken. Vanochtend ben ik bij de locale “toeristeninformatie” langs geweest om de website bij te werken. Het is beperkt gebleven tot alleen het logboek. Internetten gaat hier nog met een ouderwets inbel modem en een snelheid van slechts 35 kBit. De foto’s zullen dus nog even moeten wachten. ’s Middags ontdekken we dat er gelukkig ook nog aardige Duitsers zijn. Met z’n zessen hebben ze een zeiljacht gehuurd en ze hebben duidelijk problemen met aanleggen met de dwarswind. De havenmeester geeft ze zo goed mogelijk aanwijzingen. Uiteindelijk liggen ze en vragen aan de havenmeester of ze hier kunnen douchen. Hij grijnst en zegt jazeker, je hebt drie mogelijkheden, 1) in de haven springen (15,3 graden), 2) hier op de kant onder de waterslang aan de koude kraan of 3) de douche met warm water in je eigen schip gebruiken en daarna de tanks weer bijvullen. Je hebt hier water en elektriciteit voor de boiler aan boord. Even later raken we met ze aan de praat en als ze horen dat we met z’n tweeën bijna een half jaar op reis zijn helemaal vanuit Nederland vragen ze of we ze kunnen leren hoe ze moeten aanleggen, want zij krijgen het steeds niet voor elkaar. Dat wordt dus een uitleg over goede voorbereiding voor je de haven ingaat, het gebruik maken van het wieleffect van de schroef en inspelen op het gebruik van de wind. De havenmeester die goed Duits spreekt omdat hij jaren in Duitsland heeft gewerkt luistert mee aan de kant en knikt goedkeurend. Even later gaat hij ook nog een praatje met ons aan. We moeten hier zeker over twee jaar nog eens terugkomen zo zegt hij omdat de haven dan helemaal klaar is met een dam om de golven te breken en een douchegebouw. Vervolgens vraagt hij of we in Nederland iemand kennen die voor 6 tot 7 jaar een schipper nodig heeft. Hij heeft alle papieren en de ervaring om schepen tot 100 ton te kunnen en mogen bevaren…

26 september. Hvar (Hvar) – Maslinica (Šolta).

In Hvar is er iedere ochtend markt. Omdat we de komende dagen langs een aantal eilanden zullen varen waar we geen inkopen kunnen doen en ook een aantal keren zullen ankeren, slaan we op de markt verse groente en fruit in. Op de vismarkt verkopen ze verse mosselen, lekker voor vanavond. Het water in de havenkom van Hvar is vrij rustig maar met dat we buiten zijn is de zee ronduit knobbelig. Er liggen hier vrij veel eilanden direct bij elkaar waardoor de wind de zee tussen de verschillende eilanden in diverse richtingen opjaagt. Daar waar dat allemaal tegen elkaar botst varen wij. De wind is ook vlagerig. Gemiddeld 4 Bft maar regelmatig uitschieters naar 6 Bft. Zo’n 100 mijl ten noorden van waar we nu zijn voorspellen ze voor vanmiddag en morgen 6 tot 7 Bft met vlagen die kunnen oplopen tot 11 a 12 Bft. De wind zal de komende dagen uit het noordoosten komen. Op de kaart en in de pilot hebben we aan de westkant van het eiland Šolta een baai gevonden die alleen bij harde westenwind niet goed is beschermd met een klein plaatstje Maslinica. We blijven daar liggen totdat de wind ten noorden van ons weer is gekalmeerd.

Kroatië is een land dat erg populair is bij watersporters. Er worden dan ook heel veel boten verhuurd. Op zich prima te begrijpen als ze de boten dan ook maar zouden verhuren aan mensen die kunnen varen. Je moet om een boot te huren wel in het bezit zijn van een vaarbewijs, maar dat kun je ook halen zonder ooit gevaren te hebben. Vandaag was weer zo’n dag dat we er weer een aantal van het laatste soort tegen kwamen. Wij liggen in Maslinica afgemeerd aan een betonnen kade met de achterkant naar de kant en aan de voorkant een mooringlijn. De wind, zo’n 3 a 4 Bft staat dwars op de stuurboordkant. ’s Middag komt er een hoog opgebouwd wat ouder model motorjacht naar binnen gevaren met aan boord 5 Duitsers. De man van de haven staat al klaar met een mooringlijn en de bedoeling is dat ze op dezelfde manier afmeren als wij, zo’n 25 meter bij ons vandaan aan stuurboordzijde. De man boven op het jacht aan het stuur begint te roepen “we hebben maar 1 motor, de andere doet het niet” Op het achterdek staat een andere man die alsmaar commando’s naar boven roept wat de “stuurman” moet doen, die daar echter niet naar luistert. De andere 3 mannen lopen vertwijfeld heen en weer met lijnen in hun hand. Terwijl ze richting de plek varen waar ze moeten afmeren draaien ze het schip te vroeg dwars op de wind waardoor het direct begint te verlijeren en snel dwars op de Ursus afkomt. Tot drie keer toe weten ze net op tijd weg te komen, maar steeds weer maken ze dezelfde fout. Margriet en ik staan al gewapend met stootwillen klaar om een echte aanvaring te voorkomen. Bij de vierde poging gaat het weer mis en dit keer komen ze niet op tijd weg. Met een rotvaart komt de motorboot weer dwars op ons af en we weten haar maar net op te vangen met onze extra stootwillen en veel spierkracht. De man boven achter het stuur geeft vervolgens een dot gas en vaart dwars over onze mooringlijn. Alleen een harde schreeuw van onze kant “gas uit” voorkomt dat hij de mooringlijn in de  draaiende schroef krijgt. Hij heeft nog de moed om te roepen dat het aan de defecte tweede motor ligt en niet aan hem. Een excuus kan er niet af. Bij de vijfde poging mogen ze langszij de kade afmeren. Zo’n 20 meter van de kade gooien ze lijnen naar de kant, uiteraard eerst niet ver genoeg en dus in het water. Zodra de mannen van het haventje op de kant de lijnen vast hebben komt de “stuurman” naar beneden en laat roer en motor onbemand achter. Met z’n vijven staan ze volkomen werkeloos te kijken hoe de mannen aan de kant het schip naar de wal trekken. Vervolgens krijgen ze instructie hoe ze sprengen moeten aanleggen. Met dat ze liggen komen de blikken bier te voorschijn en met veel gelach en lawaai vieren de 5 mannen dat ze toch maar weer succesvol zijn afgemeerd. Moraal voor ons, je kunt in een omgeving waar malloten boten kunnen huren je eigen schip niet onbemand achterlaten want dan hadden we er zeker weer een bluts bij gehad. Gelukkig wordt de dag afgesloten door een schitterende zonsondergang en de verse mosselen smaken uitstekend…

25 september. Hvar (Hvar).

Gisteravond lagen we afgemeerd tussen een aantal hele grote motorjachten. Het voordeel was wel dat die prima als windbreker werkten. Langs de kade flaneerden druk de toeristen uit diverse landen, hoewel het aantal Australiërs hier wel opvallend hoog is. Eén van de toeristen maakte een opmerking waarvan de Ursus zich nu nog gekrenkt voelt – “Kijk daar ligt ook nog een klein jachtje…”

Vanochtend vertrokken de reuze jachten allemaal weer en in de loop van de dag zijn er alleen maar zeiljachten afgemeerd. Dat ziet er toch fraaier uit. Wij gaan met z’n tweeën op verkenning in Hvar. Het eerste wat opvalt ten opzichte van veel plaatsen die we eerder hebben bezocht, is dat het hier overal netjes en schoon is. Meerdere keren per dag worden de prullenbakken geleegd en de vuilcontainers die uit het zicht onder de grond staan worden 2 keer per dag geleegd. Ook komt er een paar keer per dag een mannetje langs met een grote stofzuiger om alle rommeltjes van straat op te zuigen. De oude binnenstad is vrij van verkeer en wordt net als eerdere steden in dit gebied gekenmerkt door smalle straatjes en veel trappen. In een hoekje op het plein zit een oude vrouw, geheel in het zwart gekleed, tafelkleedjes te verkopen. ’s Middags is het mooi weer om een bezoek te brengen aan het fort dat  hoog boven de stad op de rotsen staat. Na 45 minuten, bestaande uit 209 traptreden en ca 500 meter wandelpad met een hellingshoek van zo’n 8 graden is het tijd om boven uit te puffen en te genieten van het prachtige uitzicht op de stad, de baai en de eilanden in de omgeving. De eerste fundamenten van dit fort dateren uit 500 tot 1000 jaar voor Christus. In het jaar 600 na Christus is het door de Byzantijnen verder uitgebouwd als bescherming van de haven en de stad. De constructie van de huidige vorm van het fort dateert uit de periode van 1282 tot 1551 toen de Venetiërs hier aan de macht waren. De bouw werd gefinancierd door het bestuur van de stad door de verkoop van uit de zee gewonnen zout. In het fort was zowel een kapel als ook een gevangenis met kerkers, een aantal kanonnen en grote opslag van kruit en een verswaterreservoir. Er was een garnizoen gevestigd om de stad en de baai te bewaken. Toen de stad in 1571 door de Turken werd aangevallen overleefden al diegenen die naar het fort waren vertrokken en zich daar hadden verschanst. Op 1 oktober 1579 om 15h30 ’s middags verliep het minder fortuinlijk. Tijdens een groot onweer sloeg de bliksem in de kruitopslag waardoor een groot deel van het fort en de direct nabijgelegen delen van de stad werden vernietigd. In de eeuwen daarna is het fort weer herbouwd en op een aantal plaatsen uitgebreid. Rond 1950 verloor Hvar haar strategische betekenis in dit gebied waardoor er niet langer werd geïnvesteerd in het fort. De bewoners van de stad hebben echter nog lang geloofd dat de feeën er elke nacht dansten. Tegenwoordig is het fort opengesteld voor toeristen en worden er exclusieve feesten georganiseerd…

24 september. Vela Luka (Korčula) – Hvar (Hvar). 23 september. Polače (Mljet) – Vela Luka (Korčula).

Hvar is de hoofdplaats van het eiland Hvar. Het is daar volgens de pilot altijd erg druk en de kans om er een plekje in de haven te krijgen is minimaal. We varen daarom zo vroeg mogelijk weg. Het is maar 17 mijl van onze huidige ankerplek, dus we kunnen er voor het eind van de ochtend zijn. Als we het eiland naderen zien we het ene zeiljacht na het andere Hvar verlaten. Dat geeft goede hoop dat er een plekje is. Op het moment dat we de haven binnenvaren krioelt het er van de schepen, zowel zeiljachten, motorjachten, vissersboten als rondvaartboten met toeristen. Overal midden in de haven liggen nog jachten voor anker en vanaf de kant vertrekken net 2 jachten waardoor er een plek vrij is. We draaien er onmiddellijk in. Op het moment dat we willen afmeren komt er een havenmeester aangespurt die eerst wat moppert dat we hem niet eerst hebben opgeroepen op de marifoon omdat alles eigenlijk gereserveerd is. Hij pakt echter wel onze landvast aan. Dan besluit hij dat we hier toch niet mogen liggen, maar wel 10 meter verderop. Ook goed, krijgt hij immers ook een beetje zijn zin. Hij mompelt nog dat hij niet weet of we hier langer dan 1 dag kunnen liggen. Op het havenkantoor gaat het allemaal wat makkelijker. We mogen zelf beslissen hoe lang we blijven als we maar niet vergeten af te rekenen op de ochtend van ons vertrek. De kade van de haven van Hvar ziet er gezellig uit, evenals het stadje erachter. Afhankelijk van hoe het weer zich ontwikkelt blijven we hier wat langer liggen om de omgeving verder te verkennen…

23 september. Polače (Mljet) – Vela Luka (Korčula).

Na één van de allerrustigste nachten sinds tijden waarbij het zover afkoelt dat je als een marmot onder je dekbed kruipt, kost het vanochtend voor het eerst moeite om vroeg op te staan. Toch luisteren we naar het indringende geluid van de wekker om vroeg op pad te gaan en daarmee de beste kans te maken op weer een mooie plek die nog niet is bezet door een ander schip. Uiteindelijk zijn er in de baai waar we gisteren zijn aangekomen 18 jachten voor anker gegaan en lagen ook alle plekjes aan de kant vol. Het water is volkomen rimpelloos en de lucht is weer opgeklaard, mooi blauw met fraaie wolkenformaties. Op het moment dat we tussen de eilandjes uit varen wordt de zee gelijk vrij ruw en staat er een lekkere bries schuin achter. Lekker de fok vol uit en geen dieselmotor. We koersen naar het eiland Korčula dat ten noordwesten van Mljet ligt. Dit keer blijven we aan de zuidkant en varen tussen een tiental kleinere eilandjes en Korčula door. Het is hier tamelijk druk met andere schepen. Eerst denk je steeds Nederlandse jachten te zien. Dat komt omdat de vlag van Kroatië net als de Nederlandse vlag rood-wit-blauw is met als verschil een klein wapen in het midden van het witte deel met rood-witte ruitjes, zoals in een theedoek volgens Margriet. Dat laatste zie je pas goed als het andere schip vlakbij is. Aangekomen bij de baai aan de zuidwest kant van Korčula waar we willen ankeren blijkt deze wat smaller dan de kaart ons deed geloven en het lukt niet om het anker goed vast te krijgen op de bodem. Steeds als we de ankerketting aantrekken gaat het anker weer krabben. Als ik het anker dan weer ophaal hangt er een enorme bos planten aan. We besluiten niet op deze plek te blijven en een baai verder te gaan naar het plaatsje Vela Luka. In de haven is geen plek meer maar de baai die er voor ligt biedt nog volop plaats om te ankeren. Het lukt nu wel in één keer om het anker vast te krijgen. Terwijl Margriet aardappelpuree met kip en boontjes maakt, werk ik het logboek bij. Voor uit het schip komt continu een irritant bonkend geluid. Na een tijdje zoeken blijkt dat een blikje bier zich heeft verschanst helemaal achter onder het bed en bij iedere beweging heen en weer rolt tussen de wanden van de Ursus. Dit blikje zal het niet meer doen, want het verdwijnt direct in de koelkast en zal nog hooguit 1 dag “leven”…

22 september. Dubrovnik – Polače (Mljet).

Gisteren het liggeld afgerekend zodat we vandaag op tijd kunnen vertrekken. Om 8 uur zijn we bij de dieselpomp die dan net open gaat, maar een Brits motorjacht was ons te vlug af en ligt al bij de pomp. Dat wordt dus even wachten, want motorjachten van het formaat zoals het jacht dat hier ligt lusten rustig een 1000 liter diesel of soms meer. Na 40 minuten rondjes draaien zijn wij aan de beurt waardoor we uiteindelijk pas om 9 uur de haven van Dubrovnik verlaten. We beginnen aan een traject van een paar weken dat ons langs een eindeloos aantal eilanden, eilandjes, rotsblokken en riffen zal voeren. De dag begint vandaag als een echte herfstdag. Het is grijs, het regent en de wind, niet zo hard, komt uit het noordoosten en is koud. Voor het eerst sinds lange tijd moeten de zeilpakken en handschoenen aan. Toch is het een mooie tocht. De verschillende eilanden lijken net in een soort zwartwit film langs ons heen te glijden. Jammer dat we dat met het matige zicht niet goed vastgelegd krijgen met de camera. Met het menselijk oog ziet alles er toch fraaier uit dan op een digitaal plaatje. Tegen de tijd dat we het eiland Mljet naderen knapt het weer wat op en even later breekt het zonnetje zelfs door. Odysseus is op dit eiland 7 jaar vastgehouden door Calypso en als je er zo langs vaart vraag je jezelf natuurlijk af waar dat dan precies was. Naarmate we verder naar het noorden komen wordt alles steeds groener. Het laatste stukje van de trip vandaag varen we door smalle doorgangen tussen vier kleine eilandjes die bij de noordwestpunt van Mljet liggen. Daarachter verscholen ligt bij het plaatsje Polače een fraaie beschutte baai helemaal omgeven door heuvels met groene bomen. Dit deel van het eiland is benoemd als nationaal park. Bij Polače zijn een paar taveernes met aanlegplekken en de uitbaters staan druk te springen en te zwaaien om ons naar de kant te lokken. Wij hebben vandaag echter veel meer zin om lekker te ankeren en varen door tot achter in de baai. Het is daar volkomen stil, zo stil dat je je eigen hart hoort kloppen. De baai is zo goed afgeschermd dat er geen golfje en geen enkele swell naar binnen loopt. Als dan ’s avonds de wolken vrijwel weg zijn en de sterren volop stralen genieten we samen van de ultieme rust…

21 september. Dubrovnik.

Als je een paar dagen ligt is er ook altijd tijd om de klussenlijst weer wat te verkorten. Vanochtend de twee grote boordaccu’s nagekeken. Deze zijn niet onderhoudsvrij en er moest wat accuwater worden bijgevuld. Daarna naar de supermarkt voor wat inkopen. Alle teksten zijn hier in het Kroatisch en ze spreken in de supermarkt ook alleen Kroatisch totdat ik te weinig geld geef bij de kassa (je moet immers weer even wennen aan een andere munteenheid). Op dat moment wist de dame bij de kassa opeens in perfect Engels te zeggen dat ik niet genoeg gaf.

Met z’n tweeën gaan we vervolgens met de bus naar Dubrovnik. De stad is omringd met een stadsmuur van bijna 2 kilometer lang. Daarbinnen is het een doolhof van smalle straatjes, trappen en een enkel groot plein. Er zijn meerder kerken van klein tot de grote kathedraal. Alle bebouwing en straten zijn “oud”. Dat wil zeggen in ieder geval hersteld in de oude staat. Dubrovnik heeft het flink te verduren gehad in 1991 en 1992 door de oorlog met Joegoslavië, Servië en Montenegro. Dat wordt ook duidelijk uitgesproken op een groot bord bij de ingang van de stad. Er waren vanmorgen net twee hele grote cruiseschepen aangekomen in de haven en de duizenden passagiers hadden een paar uur de tijd om de stad te bezoeken. We konden dan eerst ook over de hoofden lopen. Vanmiddag werd het weer een normale drukte. Naast de vele schitterende gebouwen is de stad natuurlijk helemaal ingericht voor het toerisme. De ene winkel na de andere, met name sieraden, heel veel cafés en restaurantjes, verkoop van huisvlijt op straat, diverse boetiekjes en natuurlijk een markt met verse producten uit de streek. We schaffen bij een kunstenaar een in fraaie kleuren handgeschilderd doek aan dat de oude haven van Dubrovnik uitbeeldt. Bij een pilaar van het archeologisch museum ligt een kopie van de kat Garfield, wel iets op dieet geweest, maar net zo lui. Nadat we in de op één na grootste kerk een paar waxinelichtjes hebben aangestoken gaan we lunchen. De jonge kelner die ons bedient denkt dat we uit Noorwegen komen en begint dapper in 10 woorden Noors met ons te spreken. Als we zeggen dat we uit Nederland komen zegt hij sorry en vervolgens dapper dat hij weet dat Antwerpen daar ligt. Voorzichtig leggen we uit dat Antwerpen in België ligt waarop hij roept, ach nee natuurlijk, Rotterdam! Even later schuiven naast ons oudere mensen uit Ierland aan een tafeltje. De jonge kelner schiet op ze af en roept, ah u komt uit Australië. Nee, glimlachen ze, uit Ierland. We delen onze niet Noorse afkomst met ze. Ach zegt de Ierse mevrouw, hij moet nog veel leren, maar doet wel z’n best…

20 september. Dubrovnik.

De haven van Dubrovnik ligt voor een groot deel vol met charterschepen en met overwinteraars, mensen die hun schip ’s winters hier laten en dan zelf een paar maanden naar huis gaan. Twee schepen verder ligt een Amerikaanse overwinteraar. De eigenaren uit New York zijn nog aan boord en schieten ons aan. Ze hebben te veel flessen drinkwater aangeschaft en hebben nog wat proviand over. Zonde om weg te gooien, of wij het willen hebben. Natuurlijk lossen we dat probleem graag voor ze op zodat wij nu ook zeker genoeg drinkwater hebben voor de rest van de reis. Terwijl Margriet lekker gaat lezen in het zonnetje ga ik vast op voorverkenning naar het oude centrum van Dubrovnik. Er blijkt een prima busverbinding te zijn vanuit de jachthaven. Elk kwartier rijdt er een bus, dat wil zeggen scheurt er een bus naar de stad. Je moet je met 2 handen vast houden om niet van je stoel te rollen. De oude stad zelf is zeer de moeite waard voor een lang bezoek. Je kunt er uren wandelen en dan heb je nog maar een klein stukje gezien. Morgen maar eens met z’n tweeën op pad. Bij een wisselkantoor probeer ik de Albanese Leka's om te wisselen in Kuna's. De blik die ik kreeg sprak boekdelen. Gelukkig kunnen blikken niet doden, nee dat wisselen we hier niet! Als ik terug kom in de haven is ondertussen de wind hard geworden met stevige vlagen van ruim 20 knopen. De Ursus ligt als een huis. Dat kun je niet zeggen van de diverse charterschepen. Sommige liggen knullig afgemeerd en andere zelfs ronduit slecht. Er komt nog een 47 voet charter binnen die met hulp van het personeel van de chartermaatschappij wordt afgemeerd, niet haaks maar schuin voor de kade met de mooringlijnen voor niet strak genoeg en te dicht bij het beton. Meerdere malen knalt het achterschip tegen de steiger. Het personeel van de chartermaatschappij zoekt ergens een kleine autoband en hangt die met een veel te dun touwtje aan de paal van het havenlicht tussen de kade en het schip. Overal om ons heen dansen de niet goed vastgezette loopplanken op en neer en na een tijdje in het water. De meeste zitten nog wel met een lijntje aan het schip en liggen dan tegen de schepen aan te stuiteren. Bij één schip zat er geen lijntje aan de loopplank, een mooie aluminium plank met railing die met een luide plons in het ruim 5 meter diepe water verdwijnt…

19 september. Budva – Dubrovnik (Kroatië).

Tijd om wat diesel bij te vullen vandaag. De pomp zou om 8 uur open moeten gaan, maar ik vertrouw het niet en besluit bij te vullen uit de jerrycans. De jongeman van het havenkantoor die gisteren ons boot registratie document meenam zou hier vanochtend om 8 uur staan met de rekening en ons registratie document retour. Laat het ons nu niet verbazen dat hij er niet was. Zelden maken we het in de zuidelijke landen mee dat afspraken op tijd worden nagekomen. Toen hij er om half negen nog niet was maar eens de wal op om te kijken of ik hem ergens kon vinden. De deur van de portocabin waar hij gisteren was staat wagenwijd open. Allemaal beeldschermen met camerabeelden van observatiecamera’s van over de hele haven maar niemand aanwezig. Aan het raam hangt een onleesbaar document (in het Montenegrijns) met onderop een telefoon en faxnummer. Via het mobieltje het nummer maar eens gebeld en zowaar, er neemt een dame op die goed Engels spreekt. De factuur was al klaar en ze zal de jongeman direct naar de Ursus sturen om de administratie verder af te handelen. Hij verschijnt inderdaad binnen 5 minuten en vertelt dat de dieselpomp inderdaad nog niet open is. Het zou om 8 uur moeten zijn, maar hij weet het verder ook niet.

Het eerste deel langs de kust richting Kroatië is niet spectaculair. Deels ook omdat het zicht maar beperkt is door de weersverandering die er aan komt. Zo’n 10 mijl voor Dubrovnik wordt het weer fraai. Diverse eilandjes en riffen waar we tussendoor varen. Het laatste traject gaan we tussen het eilandje Lokrum en de kust van Kroatië door, vlak langs de lange stadswal van Dubrovnik.

De haven voor het afhandelen van de formaliteiten ligt in Gruž, net aan de andere kant van Dubrovnik. Alle ambtenaren zijn weer uitermate vriendelijk en behulpzaam. Ik word opgewacht door een meneer die gelijk uitlegt wat er allemaal moet gebeuren. Eerst naar de politie voor paspoortcontrole, vervolgens naar het havenkantoor voor registratie en aanschaf van een vaarvergunning (261,50 Euro) die een jaar geldig is. Er wordt alleen gekeken naar het internationale registratiedocument van de Ursus en de verzekeringspolis. De bemanningslijst wordt afgestempeld. Vervolgens naar de douane waar onze gegevens worden ingeschreven in een groot boek. Er wordt gevraagd of we medicijnen aan boord hebben en zo ja waarvoor. Tenslotte opnieuw naar de politie om een kopie van de gestempelde bemanningslijst af te geven, nog een stempel erbij te krijgen op het origineel en stempels in onze paspoorten. We krijgen tevens een 3 maand geldig verblijfsdocument dat bij het verlaten van Kroatië weer moet worden afgestempeld bij de politie. Het hele gebeuren koste maar een half uur en ging dus heel wat sneller dan in Montenegro. We varen nog 2 mijl door de rivier op naar de jachthaven van Dubrovnik waar we een paar dagen zullen blijven. De ruimte om aan te leggen tussen de steigers is heel smal. Zonder boegschroef een boeiende oefening. In tegenstelling tot Nederland staan er sinds Gibraltar ook nooit palen in het water bij de ligplaatsen waar je een lijn omheen kan gooien om het schip te laten draaien. We steken een aantal keren heen en weer, krijgen een klein behulpzaam duwtje van de havenmeester met zijn dingy en dan liggen we. Een hele mooie plek om te liggen qua uitzicht, goed beschermd tegen harde wind en slecht weer met alleen helaas een drukke verkeersweg direct langs de haven met veel geluid van het verkeer. ’s Avonds wordt het voor het eerst weer echt koel. De lange broeken komen weer te voorschijn, een raar gevoel…

18 september. Bar – Budva.

Nadat we gisteren de kust tussen Bar en Budva vanuit de bergen hebben gezien wordt het tijd om deze ook vanaf zee te bekijken. Halverwege de tocht ligt een klein eiland met daarop een heel klein kerkje. Het kerkje is gebouwd in opdracht van een dankbare zeiler die hier met zijn schip is vergaan, maar zelf nog levend op dit kleine eilandje is beland. We hebben nog 2 relatief rustig weer dagen en daarna wordt er voor een paar dagen prut weer voorspeld met veel regen en veel te veel wind. In principe moet dat net langs ons heen trekken, maar als het weer zich 50 mijl “vergist” belanden we er midden in. De bedoeling is dat we dan in Dubrovnik liggen. Vandaag varen we naar Budva, een mooie oude plaats in Montenegro. Tijdens de aardbeving van 1979 is een groot deel van Budva net als vele andere plaatsen langs de kust vernield. De oorspronkelijke oude stad is ondertussen weer helemaal hersteld met zoveel mogelijk de oorspronkelijke materialen. In de oude stad is het een doolhof van kleine straatjes met veel gezellige winkeltjes en in zijn geheel een gezellige uitstraling. In één van de straatjes zien we een kapper. Tijd voor Margriet om weer een dameskapsel te laten knippen nadat ik de afgelopen maanden als beginnend scheepskapper haar kapsel weliswaar heb ingekort, maar daarmee toch eigenlijk ook wel elk model heb verwijderd.

Tijdens het afmeren in de haven van Budva is er een stuk touw in de boegschroef gekomen. De pechduivel van de laatste weken is blijkbaar nog niet uitgespeeld. Ik ga met de duikbril op het water in en kan het touw gelukkig verwijderen. Daarna werkt de boegschroef nog niet. Nader onderzoek wijst uit dat de breekpen, die wel eens eerder is gesneuveld, wel is beschadigd maar niet gebroken. Voor de zekerheid zet ik er een nieuwe in, maar dat baat niet. De motor draait prima, maar je hoort aan het geluid dat de schroef niet meedraait. Er is blijkbaar elders in de overbrenging nog een probleem. Eerst maar eens op internet op zoek naar een servicehandleiding. Gelukkig weten we ook hoe we met de Ursus moeten manoeuvreren zonder boegschroef. Dat wordt weer ouderwets zeemanschap met gebruik van het wieleffect van de aandrijfschroef en gebruik van sprengen als we langs de kant (kunnen) afmeren…

17 september. Bar.

We blijven vandaag nog een dagje in Bar liggen om met een excursie naar het Nationaal Park Skadarsko Jezero te gaan. Even na 8 uur stappen we met nog een paar mensen in een klein busje dat ons zo’n 18 km naar het noorden brengt langs een schitterende kustweg waarvandaan we kunnen zien waar we morgen zullen varen. Dan stappen we over in een grote bus, helemaal gevuld met russen en een Russische gids. Er is geen woord Engels bij, hoewel bepaalde moderne woorden zoals “fotostop” en “ecocentrum” toch ook in deze taal Engels klinken. Met de bus gaan we helemaal over de bergen naar het Nationaal Park Skadarsko Jezero. Schitterende uitzichten onderweg op de voor Montenegro zo kenmerkende bergen. Skadarsko Jezero is het grootste zoetwatermeer van de Balkan van 40.000 ha , waarvan 319 km2 het meer zelf is. Het is één van de grootste vogelreservaten van Europa en er leven hier 270 verschillende vogelsoorten waaronder pelikanen (die we overigens niet hebben gezien).

Er ligt een rondvaartboot op ons te wachten. Zodra de trossen los zijn varen we door een riviertje omgeven met riet en vol met waterlelies naar het meer toe. Op het meer komen 7 rivieren uit die het vullen en via 1 rivier stroomt het water naar de zee. Het water wordt daardoor 6 maal per jaar helemaal ververst. Om 10 uur, net nadat we zijn vertrokken wordt er een welkomstdrankje geschonken, Raki (50% !!). Met een luid “za zdorovje” gaat dat er bij de russen wel in. Wij doen dapper mee. Daarna gaat de fles nog eens rond voor een tweede rondje. Om half elf komen de wijnflessen te voorschijn met de locale rode wijn. Gelukkig ook wat oliebollen in honing en geitenkaas zodat we niet gelijk op onze handen hoeven te lopen. De gids vertelt uitgebreid zijn verhalen in het Russisch maar gelukkig zijn er ook russen aan boord die het leuk vinden om een deel van de informatie voor ons te vertalen in het Engels. Bij de crew van het schip is 1 dame die ontdekt dat wij Nederlanders zijn en daarna de rest van de reis in het Engels voortdurend uitleg geeft over het natuurgebied.

Het meer is omgeven door schitterende bergformaties en op diverse plaatsen staan ruines van voormalige forten en kloosters. Vissen is hier nog maar heel beperkt toegestaan zodat er voldoende voedsel voor de vogels blijft. Het water is 27 graden, in tegenstelling tot de zee in de haven waar het water maar 20 graden is. De rondvaartboot zet de motor uit en wie wil zwemmen mag even een duik nemen. Dat laten een aantal van de Russische heren zich maar 1 keer zeggen en weldra klinkt er het nodige geplons. Na de rondvaart krijgen we nog een lunch. Vervolgens gaan we naar het ecocentrum waar in maquettes de andere grote nationale parken worden uitgebeeld: Het Nationale Park Durmitor met de hoogste berg Bobotov kuk, en de één na diepste ravijn ter wereld van 1300m, Tara Canyon; het Nationaal Park Lovcen met het mausoleum van Petar Njegos-Petrovic, dichter, prins, krijgsman en bisschop van Montenegro tijdens de 19-de eeuw; het Nationaal Park Biogradska Lake, het oudste Nationaal Park van Montenegro met eeuwenoude bomen van 60m hoog. De bus brengt ons langs dezelfde route weer terug naar Bar. Tijd voor een siësta om alle indrukken en het Russisch drinktempo te verwerken…

16 september. Bar.

We worden vanochtend allebei wakker met heel veel spierpijn. Er zitten spieren op plaatsen waarvan we eigenlijk niet wisten dat ze daar zaten. Alles doet zeer. De krachtinspanning tegen de elementen in Durrës gevold door de bumpie tocht van gisteren vraagt haar tol. We blijven hier lekker een paar dagen liggen om bij te komen en om natuurlijk Montenegro verder te verkennen. Vervolgens zijn we naar het toeristenbureau gewandeld en hebben we voor morgen een excursie geboekt. Helaas regent het vandaag nog voortdurend. Wandelen door Bar beperkt zich daardoor (en door de spierpijn) tot maar een korte tocht. Een goede reden voor een lange siësta, het bijwerken van de website, email en bellen met de werf in Nederland om alvast ruimte te reserveren voor begin november om de Ursus te laten repareren…

15 september. Durrës – Bar (Montenegro).

Om half acht vanochtend krijgen we nog een korte herhaling van vannacht. Gelukkig duurt het maar een uurtje. We besluiten om van deze plek te vertrekken. Nog zo’n dag is geen optie, en een dagje weggaan, bijvoorbeeld naar Tirana, is niet verantwoord. We durven met dit weer het schip niet onbemand achter te laten. De weersvoorspellingen geven aan dat er tussen 9 uur en 20 uur een “weergat” is waarin er geen zware buien meer zijn en de wind redelijk. We bellen de scheepsagent die voor ons binnen 20 minuten het uitklaren heeft geregeld. Wanneer we wegvaren kijkt Gjergji, onze scheepsagent ons na, kijkt naar de witte koppen op de golven buiten en ik zie hem denken ‘zeilers zijn hartstikke gek”. Vlak buiten de haven komen er zo’n 10 dolfijnen op ons afgezwommen. Deze keer zwemmen ze met ons mee. In tegenstelling tot de dolfijnen ten noorden van Levkas zien ze hier zelden of nooit een zeiljacht en willen ze daar best een tijdje om heen springen.

De tocht van 52 mijl naar Montenegro is “bumpie”. Na alle buien en harde wind komt de zee van alle kanten, er is geen systeem in het golfpatroon. Gelukkig kunnen we wel het grootste deel van de reis de fok gebruiken waardoor we minder rollen. Halverwege op de grens tussen Albanië en Montenegro vormt zich een enorme bui voor ons, van het soort waar je echt niet in wilt zitten. Na een kwartiertje is het duidelijk welke kant de bui opgaat en we besluiten er omheen te varen wat gelukkig prima lukt. Op de plek waar de bui zit valt zoveel regen dat er daar totaal geen zicht meer is. Dan doemt langzaam de kust van Montenegro op. Werkelijk adembenemend fraai. Op meerdere plekken zien we zwarte bergen waarmee Monte”negro” zijn naam eer aan doet. In de kom vlak voor de haven verwisselen we de gastenvlag van Albanië voor de gastenvlag van Montenegro. Bij de haven ingang moeten we even uitwijken voor een waterschildpad die langs komt gezwommen. Als we om de pier van de douane varen waar we moeten inklaren staat er een politieagent in vol ornaat als eerste met goedkeurende blik naar onze gastenvlag te kijken, daarna wijst hij waar we mogen afmeren.

Al snel na aankomst blijkt het nut van een scheepsagent. Daar doen ze hier niet aan. Ik meld me eerst bij de havenpolitie die de paspoorten controleert en kopieert en de scheepsgegevens van de Ursus overschrijft in een boek. Daarna moet ik naar het havenkantoor ( 250 meter verderop). Bij het havenkantoor moet ik de vaarvergunning regelen voor Montenegro. Na het controleren en kopiëren van de scheepspapieren wordt er een aankomstformulier in viervoud gemaakt en een bonnetje met het te betalen bedrag. 120 euro voor de vergunning en 5 euro belasting. Met het bonnetje moet ik naar de bank om het geld op de rekening van de havendienst te storten (1,80 euro stortingskosten). Daarna weer naar de politie met het formulier in viervoud die het van een handtekening voorzien. Vervolgens naar de douane om in te klaren. Wederom worden de scheepsgegevens overgeschreven in een boek waarna er druk wordt gestempeld op het formulier in viervoud waarvan de douane er 1 achterhoudt. Dan weer naar het havenkantoor waar ondertussen de vergunning om te varen is aangemaakt. Na overleggen van het betalingsbewijs van de bank krijg ik de vergunning. Er wordt een sticker op het origineel van het “heen en weer” document geplakt en er moeten twee stickers op de Ursus worden geplakt. Het havenkantoor regelt niet de ligplaatsen. Daarvoor zijn er vier partijen in de haven waar ik terecht kan om een plaats te verkrijgen. Ik kies voor de dichtst bijzijnde. Drie en een half uur na aankomst, het is ondertussen donker, liggen we afgemeerd in de haven. Nog snel een hapje eten en dan totaal moe met overal spierpijn in de kooi…

14 september. Durrës.

De wind is vannacht gedraaid en het stof van de graansilo’s is over de 3 jachten gewaaid. De Ursus is helemaal zwart/grijs. Er is geen wind meer en 20 putsemmers met zeewater later ziet ze er weer enigszins toonbaar uit. Vandaag gaan we op pad om Durrës verder te verkennen. De haven blijkt redelijk dicht bij het centrum te liggen. Opvallend zijn de enorme hoeveelheid foto- en telefoonwinkels. Daartussen heel veel cafés waar allen maar mannen zitten met een krantje, kop koffie een een klein glaasje. Vrouwen zie je nergens in de cafés. Op meerdere plekken staan fraaie gebouwen hoewel het grote deel van de stad langs de kust net als Vlorë uit grote flat gebouwen bestaat die meestal wel in fraai pasteltinten zijn geschilderd. We proberen of we een toeristenbureau kunnen vinden om uit te zoeken of er excursies door Albanië zijn. Ondertussen worden we voordurend aangesproken door mannetjes met dikke pakketten locale bankbiljetten met de vraag of we Euro’s willen wisselen. We maken liever gebruik van de geldautomaat van de bank.

Het is een koele grijze dag vandaag en we hebben voor het eerst sinds 4 maanden een trui nodig en de paraplu. Het begint steeds harder te spatten, tijd om te lunchen dus. In de buurt van de haven is een Italiaans restaurant op de eerste verdieping van een gebouw met een uitgebouwd balkon waar je vanaf de tafel over de stad kunt kijken. Ook hier worden we weer uitermate vriendelijk ontvangen. We bestellen een voorafje (garnalen / tomaten salade) en een hoofdmenu (gegrilde zeebaars). De ober brengt ons echter eerst nog twee voorafjes van het huis, eerst mosselen en daarna een St Jacobsschelp gevuld met rijst en tomaten. Als we het hoofdmenu op hebben komt hij nog eens met twee desserts van het huis, gemengd vers fruit met een bolletje ijs.

Het is ondertussen echt gaan hozen en we besluiten terug te gaan naar de boot. Aangekomen in de haven treft ons een vervelende verrassing. In de bui is de wind gedraaid naar een richting die hier vrijwel nooit voorkomt waardoor er zware golven de haven binnen rollen, precies naar de hoek waar de jachten liggen. De golven slaan tegen de kade en ketsen met geweld weer terug. Het resultaat is dat de Ursus en haar Tsjechische buurboot de Anja ruim een halve meter op en neer springen in niet hetzelfde ritme. Aan de kant van het zwarte stootblok worden onze stootwillen daardoor steeds tussen het schip en het stootblok uitgerukt. Samen met Margriet gebruiken we al onze kracht om de Ursus vrij te duwen van het stootblok en de stootwillen er weer tussen te krijgen wat wel steeds lukt maar ons volledig afmat. Dan naar de andere kant.  De bemanning van de Anja is niet aan boord. Zij zijn met de taxi naar Tirana. We hangen maximaal alle stootwillen van de Ursus en de Anja er bij en zijn vol in de weer ze steeds weer op hun plek te duwen, zowel tussen de schepen als langs de kade. Dit is geen houdbare situatie, de Anja moet weg van langszij. Via de scheepsagent bemachtig ik het mobiele telefoonnummer van de schipper van de Anja. Als ik hem heb gebeld komen ze direct terug uit Tirana en verleggen het schip naar een andere vrijgekomen plek. Met dat de wind gaat liggen bedaart het water ook weer in een kwartier. In overleg met de scheepsagent en de havendienst proberen we nog of er een betere plek is te vinden, maar die is er gewoon niet. Hoe vriendelijk het hier ook is, de haven ontvangt gastvrij jachten, maar is bij zwaar weer met wind uit de verkeerde richting , zo blijkt nu, niet ingericht voor jachten.

’s Avonds hebben we lange tijd onweer en regen maar gelukkig geen wind met zware golven in de haven. Als we gaan slapen zetten we wel de wekker om het uur om de stootwillen langs het zwarte blok te controleren. Om half één wordt het weer “feest”. De wind draait weer naar de verkeerde hoek en binnen 10 minuten beuken de golven weer op de Ursus en danst ze heftig op en neer als een jong veulen in de wei. We liggen aan lager wal en wegvaren van de kant is totaal geen optie. Met ons tweeën vechten we tot ruim 4 uur in de ochtend tegen het geweld van de elementen en weten de stootwillen steeds net weer op het juiste moment op de juiste plek te krijgen zodat die de klappen opvangen. Dan gaat de wind plotsklaps liggen en het water is wederom in een kwartier weer kalm. Totaal uitgeput duiken we in de kooi om nog even te slapen…

13 september. Vlorë – Durrës.

De havenmeester heeft ons gisteravond nog eens verzekerd dat de voormalige mijnenvelden echt veilig zijn om te varen tenzij we zelf liever onze euro’s uitgeven aan diesel om 20 mijl uit de kust te gaan, dan naar het noorden en dan weer 20 mijl terug naar de kust. Wel 2 tot 3 mijl uit de kust blijven vanwege ondieptes, maar dat hadden we zelf ook op de kaart gezien. De afstand tussen de 2 havens is 56 mijl en behalve vlak bij de havens zelf zien we de hele weg geen enkel ander schip. Het weer is ondertussen aan het veranderen, wat overeenkomt met de weersvoorspelling. We gaan de komende dagen echt regen krijgen, dat zal wennen zijn na zoveel zon. Na een half uurtje oproepen krijgen we radiocontact met de havendienst van Durrës en daarmee toestemming om af te meren in deze grootste commerciële haven van Albanië. We krijgen een plekje toegewezen linksachter in de hoek waar ook een Engels zeiljacht ligt. Het is even puzzelen om de landvasten vast te krijgen, want de kade is ingericht voor schepen van 100 meter en langer en de bolders staan niet bepaald dicht bij elkaar en langs de kant zitten grote zwarte stootbumpers waarlangs vrachtschepen normaal afmeren. We liggen 4 meter van een groot graanschip dat wordt gelost. Gelukkig staat de wind niet naar ons toe. Twee kranen halen uren lang met grote grijpers graan uit het ruim dat vervolgens in de silo’s wordt gestort die langs de kant staan. Iedere keer als er weer een halve kubieke meter graan wordt gestort komt er een enorme stofwolk te voorschijn die gelukkig de andere kant opwaait.

Als we een half uurtje liggen komt er wederom een hele vriendelijke meneer naar ons toe. Hij blijkt de scheepsagent te zijn die de formaliteiten voor ons wil afhandelen. Net als gisteren vullen we in een paar minuten samen 2 formulieren in. Hij gaat daarmee vervolgens naar de verschillende instanties. De pilot waarschuwt dat de kosten om Albanië aan te doen behoorlijk in de papieren kunnen lopen, havengelden, belasting, commissie voor de scheepsagent. Nou dat valt alleszins mee, we betalen voor 3 dagen verblijf slechts 45 euro all-in. Als we iets nodig hebben, water, brandstof, hoeven we het de agent maar te vragen, dan zal hij dat regelen.

We nodigen onze Engelse buren uit voor een drankje in de kuip en slijten samen heel wat gezellige uurtjes waarin we reisverhalen uitwisselen. Zij liggen al 3 jaar met hun schip in Kroatië, het gebied waar we over een paar dagen naar toe varen en we krijgen wat tips van plekken om te bezoeken. Aan het eind van de middag komt er nog een Tsjechisch jacht binnen dat langzij de Ursus een plekje krijgt toegewezen. 

’s Avonds om 11 uur is het lossen van het graanschip voltooid. Het gemorste graan wordt nog opgeveegd en opgeruimd en dan wordt het stil in de haven. Dat heeft ook de rat door die over de kade komt aangerend richting het graanschip en de silo’s. Hij zal wel denken, hoezo vegen, er ligt vast nog wel een lekkere maaltijd. Wij gaan er maar vanuit dat hij voldoende graan vindt om niet ook nog aan boord van de Ursus te komen zoeken naar eten…

12 september. Erikoussa – Vlorë (Albanië).

De dag begint met het voor het eerst ophalen van het anker met de nieuwe lier. Het werkt als een zonnetje. De lier komt met een beheerst tempo op gang en versnelt daarna het tempo waarmee de ketting binnenrolt. En geluid, bijna alleen maar dat van de ketting zelf. We vertrekken met zonsopgang naar Vlorë in Albanië. Volgens de oude info in de pilot en op alle kaarten moeten we met een ruime boog (van bijna 20 mijl uit de kust!) om de voormalige mijnenvelden heen varen en door een vrij en veilig kanaal naar binnen gaan, dat wel op de kaart, maar niet in het water is aangegeven. Wat verderop in de pilot staat dat varen aan de oppervlakte volgens de laatste informatie (2004) veilig zou moeten zijn, maar dat ankeren, vissen en duiken wel gevaarlijk is. Op de AIS en met het blote oog zien we diverse schepen recht door het voormalige mijnveld varen op zo’n 2 mijl uit de kust. Wel, waar grote passagiersschepen met een veel grotere diepgang en snelheid varen, moeten wij dat ook veilig met de Ursus kunnen is de redenatie. Het water is hier ruim 500 meter diep waardoor de dieptemeter zijn laatst gemeten diepte van 150 meter   blijft weergeven met een waarschuwing. Soms zwemt er wel eens iets onder de boot door, een school vissen, een grote vis, een dolfijn of iets anders. De meter geeft dat dan aan als laatst gemeten diepte opeens zoals vandaag 4,1 meter . Even schiet de gedachte aan die voormalige mijnen door het hoofd.

Aangekomen bij Vlorë lukt het niet om radiocontact te krijgen met de haven, we blijven 2 uur proberen en besluiten dan toch de stoute schoenen aan te trekken en zonder formele toestemming de haven in te varen en af te meren aan een oude kade net voor een loodsbootje. We liggen nog niet of er komt iemand van de havenpolitie aangelopen, eigenlijk zo blijkt om een stel jochies weg te jagen die daar aan het keten zijn en er niet mogen komen. Ik loop naar hem toe om te vragen wat de procedure is voor de registratie. Volgens de pilot is dat bijzonder ingewikkeld en heb je een scheepsagentschap nodig om je door alle bureaucratie te loodsen. Hij spreekt geen Engels maar maakt ons duidelijk dat we op een veilige plek liggen en dat hij zijn baas zal bellen om te vragen hoe verder. Een paar minuten later verschijnt er al een politieauto met 2 uitermate vriendelijke agenten. Ik stel dezelfde vraag en ze vragen me de scheepspapieren te pakken en in te stappen in de auto. Ze zullen me naar het havenkantoor brengen, in een heerlijk airco gekoelde auto. Het havenkantoor blijkt gesloten en ze vragen me om het om vijf uur nog eens te proberen. Om half vijf komt er een nette heer in wit uniform met gouden strepen en witte leren puntschoenen maar ons toe, hij is de man van het havenkantoor, uitermate vriendelijk. We nodigen hem aan boord en vullen samen 2 simpele formulieren in. Natuurlijk verschijnt tegen vijf  uur de politiewagen weer om te controleren of we al naar het havenkantoor zijn, nou dat hoeft dus niet want het havenkantoor is hier. ’s Avonds moeten we alleen in het havenkantoor nog ons vertrekdocument halen (clearance form), dat hebben we nodig om toegang te krijgen in de volgende haven in Albanië.

Aan de andere kant van de haven, niet zo ver bij ons vandaan ligt een olietanker te lossen. De tankwagens rijden af en aan om de brandstof op te halen. Het stinkt hier daardoor wel naar brandstof en we vragen ons af hoe vaak je het tegenkomt dat je met een zeiljacht zo dicht bij een lossende tanker mag liggen.

Aan de kant hangen de hele middag en avond nog steeds 2 jongetjes van ca 10 jaar rond, continu bedelend om wat eten te krijgen omdat ze thuis geen eten zouden krijgen. Ze zien er gezond en niet ondervoed uit, dus we besluiten het te negeren om te voorkomen dat ze rest van de dorpsjeugd ophalen om te vertellen dat je hier gratis te eten krijgt.

’s Avonds gaan we de wal op om een hapje eten te scoren. De ingang van de pier wordt 24 uur bewaakt door de politie. Op het havenkantoor waar we ons vertrekdocument ophalen staat een groot beeldscherm en de havenmeester laat ons trots zien dat hij een hele goede bedienbare camera heeft waarmee hij de haven bewaakt. De camera staat ingezoomd op de Ursus en je kunt elk detail zien. Hij zal opletten dat de 2 jongetjes die nog steeds rondhangen bij de boot niet aan boord gaan.

Niet zo ver van de haven vinden we een leuk restaurantje. We hebben natuurlijk over en weer een taalprobleem, maar de hele familie van de uitbater wordt ingeschakeld om te helpen wat leidt tot een lekker vismenu. Als onze wijn op is komt de uitbater aanlopen met nieuwe karaf wijn van het huis. We krijgen ook nog een toetje van het huis. Als we vertrekken worden er uitgebreid handen geschud…

11 september. Gouvia – Erikoussa.

Vandaag, 2 dagen later dan gepland is het dan toch gelukt om naar Erikoussa te varen, het noordelijkste puntje van Griekenland voordat we morgen doorvaren naar Albanië. Na een rustige tocht, geen wind maar wel een rommelige zee, varen we voorzichtig de baai in aan de zuid kant. De elektronische kaart van Navionics wijkt hier zo’n 0,25 mijl af van de werkelijkheid. We hebben dat al een paar keer eerder gehad met kleine eilanden. Op het scherm van de plotter varen we over land terwijl we voorzichtig de juiste diepte zoeken om te ankeren. Dan is het tijd om het anker te dopen. Ik zet de lier in de vrijloop, geef het anker een zetje en met een luide plons gaat het anker de zee in en ratelt de ketting naar buiten. Margriet vaart langzaam achteruit om het anker vast te trekken, dan even flink gas erop en alles houdt. De lier blokkeert netjes de ketting en het anker graaft zich in in het zand. Het water is ondertussen zo’n 4 graden kouder dan in het zuiden van Griekenland, maar 23 graden is nog steeds geen straf en heerlijk om te zwemmen. We gaan met de dingy naar de kant om te lunchen. Terwijl we wat praten met de ober, vraagt hij waar we heen gaan, Italië, net als iedereen? Nee, zeggen we, we gaan naar Albanië.  Hij begint helemaal te stralen. Hij blijkt zelf een Albanees te zijn die hier zomers werkt en begint ons uitgebreid te vertellen hoe geweldig Albanië is en hoe het zich de laatste jaren snel ontwikkelt voor het toerisme. Hij vindt het geweldig dat wij voor Albanië hebben gekozen en niet voor Italië. Met een enthousiaste klap van zijn hand op die van Margriet en mij wordt het nog eens bezegeld…

10 september. Kasiopi – Gouvia.

Op de kade ligt een poes te slapen op het mooiste bed waarvan je als poes maar kan dromen, een visnet. Voor ons begint de ochtend met een krachtoefening, het anker moet met de hand omhoog gelierd. De eerste meters gaan nog redelijk, maar na een meter of vijf loopt de handbediening weer vrijwel geheel vast. Nog ruim 30 meter te gaan. Na een half uurtje worstelen zijn ketting en anker eindelijk binnen. Gelukkig zijn we vroeg en is er nog geen andere scheepvaart en staat er geen wind. Deze “oefening” zou bepaald niet handig zijn als het druk is of als er ook nog eens veel wind op de Ursus staat. Vijf minuten nadat we weg zijn uit de haven besluiten we terug te varen naar Gouvia. Een goede en betrouwbare ankerlier is gewoon een must en richting tweede helft september en oktober zal het weer niet altijd zo gunstig zijn om zo te tobben als vanochtend. In Gouvia hebben we twee grote watersportwinkels gezien en we hebben geen idee wat we de komende weken in Albanië of Montenegro zullen vinden.

Het blijkt dat het merk ankerlier dat op de Ursus zit al jaren niet meer bestaat en dat er geen enkel reserve onderdeel is te verkrijgen. We besluiten een nieuwe lier te plaatsen. Probleem is alleen dat er geen enkel model valt te vinden dat zo maar op de oude plaats kan worden ingebouwd. De keuze valt uiteindelijk op een lier die net als de vorige lier “bovendeks” kan worden geplaatst, al zit er bij de Ursus wel een ankerdeksel boven. En daar zit de uitdaging. Er is geen lier te vinden die voldoende laag is en de deksel zal voorlopig even niet volledig dicht kunnen. Een klusje voor van de winter om de boel wat te verbouwen. Voordat de nieuwe lier kan worden geplaatst moeten eerst de oude bevestiging- en kettinggaten met polyester worden dichtgemaakt, daarna de nieuwe gaten boren en de lier kan op zijn plek. Daarvoor moet ik als een slangenmens in de ankerbun afdalen om bij de onderkant van het plateau te komen. Toch handig dat er flink wat kilo’s af zijn gegaan de laatste maanden waardoor ik net precies door de opening pas. Uiteraard werkt de relaisbesturing van de oude lier ook niet met het nieuwe type, dus ook dat wordt vervangen. Het laatste is geen snelle klus, want het relais zit ingebouwd tussen twee wanden in de hut die we als opslaghut (een soort schuur) gebruiken. Dus alles leeg, 1 wand gedeeltelijk openmaken en daarna de bedrading aanpassen. Dan is het moment daar, spanning er op en ja, alles werkt in één keer goed. En opvallend stil! De oude lier had een mechanische tandwielbak met vet die veel herrie maakte. De overbrenging in deze lier loopt in een reservoir met olie en is vrijwel geluidloos. Tijd om te stoppen, te douchen en de nieuwe lier in te wijden in de taveerne…

9 september. Gouvia – Kasiopi.

In de marina van Gouvia hebben ze 2 soorten waterkranen op de steigers, één niet geschikt om te drinken en de andere wel geschikt om te drinken. De eerste is gratis en voor de tweede moet je een elektronisch pasje halen bij de receptie en kost het water 1,40 euro per 100 liter . Omdat de eerste geen drinkwater was mochten we eindelijk de Ursus van voor tot achter weer eens grondig schoon spuiten. Nadat we een pasje hadden geregeld, de watertanks gevuld met drinkwater, pasje weer terug en vervolgens op weg naar het eilandje Erikoussa, ten noorden van Corfu, dat een mooie tussenstop is richting Albanië. Er was voor vanmiddag door de verschillende weersites een noordwesten wind voorspeld van 4 Bft. Op het moment dat we de noordoost punt van Corfu ronden steekt de wind op en trekt snel aan tot ruim 6 Bft op kop met ook nog eens stroom tegen. We varen op dat moment in de 1 mijl brede straat tussen Corfu en Albanië aan de Griekse kant van de grenslijn. Al snel bouwt er een hele oncomfortabele zee op en we besluiten uit te wijken naar 1 van de vele baaien aan de Corfu kant Kasiopi. Kasiopi is een visserplaatsje met een kleine haven. Aan de buitenzijde staat veel te veel zee om rustig te ankeren. We zien 1 plekje binnen in het haventje en willen daar afmeren met de achterkant naar de kant en voor het anker uit. Halverwege de manoeuvre besluit de elektrische ankerlier het voor gezien te houden en wil niet meer voor of achteruit. Het anker ligt mooi vast, maar we zijn zeker nog 15 meter van de kant. Over op handbediening, maar die hebben we alle 9 jaar dat we de Ursus hebben nooit gebruikt en die zit dus volledig vast. Voorzichtig weer een stukje vooruit, de ketting over de tanden van de lier tillen en met de hand laten vieren is de volgende oplossing en die werkt. Daarna weer achteruit, okee nog niet ver genoeg gevierd. We herhalen de exercitie nog 2 keer en dan liggen we.

De rest van de dag staat in het kader van, hoe repareer ik de lier. Eerst de rechterkant van de handbediening maar eens uit elkaar. De bouten draaien makkelijk los en het hele mechaniek zit vast van het zout en relatief weinig roest. Alles goed schoon gemaakt, geschuurd, gepolijst en gesmeerd en het lijkt weer te werken. Bij controle van de elektromotor blijken de koolborstels in orde, dan rest alleen de tandwiel kast aan de linkerkant en die wil dus met geen mogelijkheid open. Daarvoor moet eerst de trommel worden verwijderd waarmee je ipv een ketting een ankerlijn kan ophalen. Een deel dat we nooit gebruiken. De trommel zit volledig vastgeroest op z’n as. Inspuiten met kruipolie, de van Jan geleende poelietrekker er op, aandraaien en het enige resultaat is dat er een rand afbreekt van de gietijzeren trommel. Na vele uren tobben is het mooi geweest. Morgen eerst maar eens proberen hoe het ophalen met de handbediening gaat…

8 september. Gouvia.

Toen we gisteren de jachthaven van Gouvia binnenvoeren kwam er net een watervliegtuig naar buiten getaxied. Even vraag je je dan af hoe het met de voorrangsregels op het water zit tussen vliegtuigen en schepen. De conclusie was snel getrokken, hij vliegt nu niet maar vaart en is dus eigenlijk een boot, gaat erg snel, is erg sterk, dus het maakt niet uit, het vliegtuig krijgt voorrang. We liggen hier in de haven afgemeerd op 150 meter van de plek waar 3 watervliegtuigen voortdurend komen en gaan, leuk om te zien, maar wel een boel herrie. Het is windstil en erg warm (42 graden), het zou leuk zijn als de propellers van de vliegtuigen voor een lekker briesje zouden zorgen. Het laatste watervliegtuig kwam gisteren vlak voor donker binnen en vaart rustig naar de steiger om af te meren, zo lijkt het. Vlak voor de kant geeft het opeens vol gas en we schrikken in de trant van “ wat gaat die nu doen”. Het vliegtuig onthult dat het nog meer kan doen dan vliegen en varen. Onder de drijvers zitten uitklapbare wielen en via een schuine helling rijdt het de kant op.