De dreigende regenbui van gisteravond hield het bij een dreiging. De luchtvochtigheid is wel sterk gestegen waardoor het zicht vandaag matig is. Net als in de vorige haven hadden we hier wel voor het eerst sinds tijden een duidelijk merkbaar getijde verschil. Was het gisteren nog beperkt tot zo’n 40 centimeter . In Trizónia was het verschil tussen hoog en laag water 60 centimeter . Dit wordt hier mede veroorzaakt door de nauwe doorgang bij het kanaal van Corinthe en de flessehals van maar 1 mijl breedte bij de overgang van de golf van Corinthe naar de golf van Patras. Dit gecombineerd met de harde wind die van de bergen rondom de golf komt levert heel veel stuwing van het water op.

Over de doorgang tussen de golf van Corinthe naar de golf van Patras is een nieuwe hangbrug gebouwd tussen Andírrion en en Ríon. De hangbrug van 2252 meter is voltooid in augustus 2004 en volgens de informatie in de pilot is dit op dit moment de langste hangbrug ter wereld. De Grieken zijn er in ieder geval zuinig op. Je mag de brug niet passeren op het water zonder eerst toestemming te vragen bij Ríon traffic op marifoonkanaal 14. Vijf mijl voor de brug moeten we ons aanmelden met de scheepsgegevens, naam, lengte en hoogte van de mast. Ríon traffic geeft vervolgens aan door welke doorgang we mogen varen, zuid, midden of noord, elk met een breedte van 560 meter . Wij krijgen de noorddoorgang toegewezen met de toevoeging “dat betekent dat u 3 pilaren van de brug aan bakboord ziet en 1 aan stuurboord.” We moeten dat herhalen en bevestigen dat we het hebben begrepen. Eén mijl voor de brug moeten we ons opnieuw melden en krijgen dan definitief toestemming om door te varen waarbij we tot vijf mijl voorbij de brug standby moeten blijven op kanaal 14. De noorddoorgang is aan de noordzijde 25 hoog en aan de zuidzijde 45 meter. Er staat 4 knopen stroom mee bij de doorgang en we schieten met een vaart van ruim 9 knopen onder de brug door. Aan de zuidkant van de golf van Patras ligt de haven van Patras. De ingang is moeilijk te vinden en om ons heen is het een komen en gaan van grote passagiersschepen en een watervliegtuig… 

30 augustus. Galaxidhi – Trizónia.

Van onze buurboot de Lucky2 krijgen we de tip om het eilandje Trizónia te bezoeken. Er is daar een mooie grote beschermde havenkom met een kleine haven. Bij de haven ligt slechts één klein plaatsje, en er zijn geen wegen, dus er rijden geen auto’s. Het is daardoor heerlijk stil op deze plek. Onderweg naar het eiland is de zee veel ruwer dan bij de wind past. Boven land vormen zich steeds meer wolken en de temperatuur daalt beneden de 30 graden. In Trizónia is het feest vandaag. Er zijn onlangs in deze kleine gemeenschap 2 baby’s geboren die vandaag worden gedoopt. Bij de taveernes zijn veel tafels gedekt in lange rijen en alles is versierd met linten en ballonnen. In de loop van de middag komen de bewoners van het eiland in hun nette kleding bij elkaar en tegen 6 uur verzamelt iedereen zich bij het kerkje voor de doopplechtigheid. Ondertussen betrekt de lucht steeds verder en na een windstilte van een half uur komt de wind volop terug maar wel 180 graden gedraaid. In de verte zien we een regenboog. We zouden hier ook regen kunnen krijgen. Het zou erg jammer zijn voor het doopfeest en alle feestelijk gedekte tafels in de open lucht. Voor de Ursus zou het een feest zijn. Op sommige plaatsen is de zoutafzetting vele millimeters dik. Afspuiten met leidingwater is hier nergens toegestaan (als het er al is). Een flinke bui zou bijzonder worden gewaardeerd…

29 augustus. Galaxidhi.

Het is inderdaad een kolonie voor 2 dagen geworden. We liggen hier prima en Galaxidhi is een leuk plaatsje dat duidelijk werkt aan een goede uitstraling. Het ziet er allemaal netjes en goedverzorgd uit. Op slechts een enkele plek zie je een vervallen woning, maar daar wordt dan wel aan gewerkt om het weer op te knappen. Boven in het dorpje staat een fraaie kathedraal, eigenlijk te groot voor zo’n kleine plaats. Iets verder op staan nog een aantal kerkjes. Op heel veel plaatsen worden hier locale zoetigheden verkocht. Naast 2 normale bakkers zijn er zeker 4 winkels waar ze allerlei zoete taarten en koek verkopen. Van vrijwel elke soort vrucht wordt er lokaal ook gelei of jam verkocht van kleine tot heel grote potten. Honing in allerlei soorten maakt het assortiment compleet. ’s Middags wordt het eindelijk eens iets minder warm, een goed moment om de gitaarmuziek die op meerder plekken staat opgeslagen allemaal over te schrijven in één muziekboek, waarna er uiteraard langdurig wordt gespeeld en gezongen…

28 augustus. Domvrainis – Galaxidhi.

Door de structuur van de golf van Corinthe, een grillige omgeving met veel reliëf in de bergen om de baai ontstaat er een combinatie van valwinden, tunnelwinden en dat gecombineerd met een sterk windgebied op slechts 50 mijl bij ons vandaan rondom Athene maakt dat we vandaag voortdurend wind hebben tussen de 0 en 6 Bft en variërend van noordwest tot zuidoost. Het ene moment is het water spiegelglad en het volgende moment bouwen zich in een paar tellen korte hoge golven op. We zijn onderweg naar Galaxidhi, een havenplaats in een mooi beschermde kom omgeven door pijnbomen in de Krissaíos baai aan de noordkant van de golf van Corinthe. Vorig jaar is hier de haven helemaal vernieuwd. Op de kade in Galaxidhi staat een oudere man met een vechtpet en een lange broek in militaire schutkleuren druk aanwijzingen te geven waar we mogen afmeren. Hij heet Polaris, makkelijk te onthouden als je aan de Russische onderzeeërs denkt. Zijn stem heeft een volume als een dokwerker en hij vertelt trots dat dit zijn haven is. Als we iets nodig hebben moeten we het hem maar vragen. Water, diesel, een auto, hij regelt alles. Trots vertelt hij dat de 4 zaken, waarvan 2 cafés direct vooraan bij het haventje van hem zijn. Uiteraard wil hij graag dat we in 1 van zijn zaken gaan eten. Gedurende onze rondreis om de Peloponnisos zijn we amper Nederlandse schepen tegengekomen. Binnen een uur nadat we liggen varen er nog 3 Nederlandse zeiljachten binnen. Polaris probeert ze alle 3 naast ons te leggen, hetgeen voor 2 stuks lukt. Een kleine Nederlandse kolonie voor 1 of 2 dagen in Galaxidhi…

27 augustus. Kórfos – Domvrainis.

Gisteravond beloofde de uitbater van de taveerne dat hij er vanochtend om 7h30 zou zijn met een waterslang van 100 meter om vanuit zijn eigen voorraadtank thuis ons van drinkwater te voorzien. Hij kwam vanochtend niet opdagen en om 8h15 besloten we te vertrekken richting kanaal van Corinthe. Via internet hadden we vanuit Athene geboekt voor een doortocht rondom 11 uur deze morgen. Even voor 11 uur krijgen we via de  marifoon toestemming om de kom voor het kanaal in te varen en af te meren om de formulieren voor de passage in te vullen en te betalen. De doorgang door dit kanaal is één van de duurste passages ter wereld, omgerekend in euro’s per mijl zo’n 67 euro per mijl. Het kanaal is 3 mijl lang en 25 meter breed. De leisteenrotsen zijn in het midden van het kanaal ruim 50 meter hoog. Hoog boven ons zijn een vijftal bruggen. Afhankelijk van het aanbod van schepen wordt er beurtelings in konvooi oost-west of west-oost gevaren. Inhalen is niet toegestaan. Nadat we hebben betaald moeten we ca 1,5 uur wachten op een konvooi van de andere kant. Ondertussen komt er een groot Engels motorjacht veel te snel de kom ingescheurd. Het jacht remt te laat af en juist op dat moment komt er een stevige windvlaag die het jacht ook nog eens naar lagerwal aan de betonnen kade zet. Door zijn te hoge snelheid slaan de stootwillen er tussenuit. Het gekraak van het polyester op de betonnen kade is niet om aan te horen. Het schip komt net op tijd, zo’n 15 meter achter ons tot stilstand en vaart niet ook ons nog eens aan. Er zitten heel wat uurtjes reparatiewerk aan dat jacht om het onbezonnen vaargedrag van de schipper weer weg te werken van de romp. Om 12h30 gaat de rode vlag omlaag en de blauwe vlag omhoog om aan te geven dat we het kanaal in mogen. Als ons konvooi vertrekt, moet de Engelsman voorop waardoor we er gelukkig geen hinder van kunnen hebben. Samen met een Zwitsers zeiljacht volgen wij met achter ons nog een rondvaartboot met toeristen. We hebben 2 knopen stroom mee in het kanaal waardoor we 7 knopen lopen. De 3 mijl gaan daardoor eigenlijk veel te snel. Met de vlagerige wind van 6 tot 18 knopen is het goed opletten bij het sturen, we hebben zowel aan bakboord als aan stuurboord immers maar 10 meter speling. Dinsdags is het kanaal altijd gesloten voor het weghalen van omlaag gestorte leisteen. We zien ook nu op een aantal plaatsen grote barsten in de wanden. Gelukkig komt er niets omlaag. Na een half uur varen we weer uit dit schitterende kanaal en komen direct terecht in een volle windkracht 6 uit het noorden. Het geplande afmeren in de piepkleine haven van Corinthe is met deze wind geen optie. We varen door naar de noordkant van de golf van Corinthe om een ankerplaats te vinden. Na een aantal afgekeurde plaatsen vinden we een goed beschutte plek bij Domvrainis waar we in een hele felle vlagerige wind van 12 tot 24 knopen voor anker gaan. Overal om ons heen liggen kleine rotsachtige eilandjes alsof iemand hier nonchalant een grote zak rotsblokken heeft leeg gestrooid. Het effect van deze “skyline” is een schitterende zonsondergang waarmee we deze bijzondere dag afsluiten…

26 augustus. Aigina – Kórfos.

Op het moment dat we de baai bij Kórfos invaren zien we langs de kant 2 taveernes die beiden een groot bord hebben staan dat ze gratis ligplaatsen hebben met een diepte van 4 meter , mooringlijnen, drinkwater en douches. Bij beide taveernes staat een mannetje klaar met mooringlijnen en druk te zwaaien en te wenken dat we daar af moeten meren. Degene in de witte kleding valt het eerst op, de andere is blauw gekleed en zien we niet gelijk. We wuiven terug naar de witte en varen voorzichtig op de kant af. Een oudere vrouw, wellicht zijn moeder, pakt ook een mooringlijn. Ze zijn het duidelijk niet eens op welke plek we moeten liggen en er ontstaat een heftige discussie tussen de twee waarbij ze elkaar de lijnen uit de hand proberen te trekken. Het mannetje in de witte kleding wint, en de oudere vrouw trekt zich luidkeels haar ongenoegen tonend terug. De bedoeling van deze gratis service is uiteraard dat je ’s avonds gaat eten in de taveerne waar je bent afgemeerd.

Tijdens het afmeren sputtert de boegschroef een paar keer richting bakboord. We hebben dat 4 jaar geleden ook eens gehad, toen was er een koolborstel vast gaan zitten die daardoor slecht contact met de motor maakte. De motor van de boegschroef zit onder de bedden voorin gemonteerd. Je kunt er net bij door een klein luikje, maar om de koolborstels te controleren moet de motor worden gedemonteerd. Een klus die met deze temperatuur veel zweet kost. Na de demontage blijkt inderdaad 1 van de 4 koolborstels vast te zitten door het stof dat er tijdens het draaien van de motor ontstaat. Ze zijn verder nog in prima staat. Gelijk alle vier goed schoonmaken, gladschuren en alles weer monteren. Als we de motor daarna testen loopt ze weer als een zonnetje.

’s Avonds gaan we uiteraard eten bij de taveerne waar we liggen. Op aanraden van de uitbater proberen we zijn in rode wijn gebraden haan. Een prima advies. Het gratis drinkwater blijkt er niet te zijn. Er is helemaal geen water. De kade is vanwege de schaarste door de gemeente afgesloten. Het beetje water dat er is, is voor de dorpelingen… 

25 augustus. Aigina.

Water is hier een schaars artikel. Elke dag verschijnt er aan het eind van de middag een groot drinkwaterschip dat alleen met zijn stuurhuis boven de kade uitsteekt. Zodra het is afgemeerd worden er een paar dikke brandweerslangen gekoppeld en wordt het water overgepompt in een lokaal reservoir. ’s Ochtends steekt het hele schip bijna 2 meter boven de kade uit en vertrekt het weer richting Piraeus om te vullen. Vlak bij de haven is een gemeentelijk tappunt. De hele dag door staan er mensen om lege flessen en kannen te vullen om het water mee naar huis te nemen. Hier heeft dus niet iedereen een drinkwateraansluiting thuis. Aigina was de hoofdstad van Griekenland totdat deze rol werd overgenomen door Athene. Dat maakt het des te merkwaardiger dat sommige basisvoorzieningen nog zo primitief zijn. Aan de overkant van de haven liggen twee oude vissersboten die zijn omgebouwd tot groente en fruitwinkel. Het geheel ziet er kleurig uit en de kwaliteit van de verkochte producten is uitstekend. Heerlijke kersen, druiven, nectarines, perziken, pruimen, sinasappels enz. enz. Bij bijna elke winkel worden hier pistachenootjes en producten gebaseerd op pistachenootjes verkocht, een product dat hier op het eiland wordt verbouwd. Het centrum van Aigina heeft een paar gezellige winkelstraatjes waar om de tien winkels een ijzer/gereedschapwinkel is gevestigd.  Je vraagt je af hoe hier nog geld kan worden verdiend. Het archeologisch museum met de overblijfselen van de tempel van Aphrodite  is helaas gesloten, zelfs de oude Griekse goden houden met deze hitte blijkbaar siësta…

24 augustus. Athene – Aigina.

Na de dag met verzengende hitte in Athene ging de wind liggen waardoor het niet meer afkoelde binnen in het schip. De thermometer bleef staan op 35 graden.

Het was daardoor vannacht zo warm dat slapen haast onmogelijk was. Joris en Hanneke veroverden de 2 slaapplaatsen buiten in de kuip. Binnen in de Ursus voelde je de zweetdruppeltjes tergend langzaam over de lichaam lopen zelfs als je doodstil lag. Het is in zo’n situatie eigenlijk gewoon leuk om heel vroeg op te staan en in de eerste vroege ochtendbries verkoeling te zoeken. We moesten er ook vroeg uit want met de eerste vlucht van Olympic Airways gaan Joris, Hanneke en Ron vandaag terug naar Nederland. Tegen 5 uur in de ochtend stond ieder bepakt en bezakt en gevuld met zwarte koffie klaar om te vertrekken. Zo’n 10 minuten lopen naar de bushalte waarvandaan 7 dagen in de week 2 tot 4 keer per uur de expresbus X96 naar de luchthaven rijdt. De bus deed z’n naam eer aan en scheurde in hoog tempo naar haar bestemming. Het was een verlengde bus met een scharnierpunt in het midden. De stalen vloerplaten sprongen vaak centimeters de lucht in als de bus met grote snelheid over één van de vele gaten in de weg denderde. Het was maar goed dat we op tijd waren vertrokken. Bij de incheckbalie van Olympic Airways stond al een indrukwekkende rij mensen te wachten. Na nog een uur in de rij hadden Joris, Hanneke en Ron hun instapkaarten. Maar goed dat we 3 dagen de vlucht hadden herbevestigd, want de vlucht was zwaar overboekt en meerdere mensen konden niet mee. Even na 12 uur arriveerde het toestel veilig op Schiphol. Ondertussen was ik teruggegaan met bus X96, die niet dezelfde route nam, maar nu via de snelweg naar Piraéus reed. Ik zag de halte bij de haven aan de parallel lopende kustweg langsschieten. In Piraéus op zoek naar de tram die langs de kustweg weer terug ging naar de haven. Op het moment dat het vliegtuig met Joris, Hanneke en Ron vertrok gooiden wij de trossen los en voeren terug naar Aigina waar we aankwamen op het moment dat het vliegtuig landde op Schiphol. Het vliegtuig had 2200 kilometer afgelegd en wij 22 kilometer . Alles blijft relatief… 

23 augustus. Athene.

Het is hier ook vandaag weer verzengend heet. Terwijl de thermometer lustig naar de 40 graden klimt en er een warme wind waait alsof iemand ergens een hele grote haarföhn heeft aangezet, zijn Joris, Hanneke en Ron met de tram richting centrum Athene vertrokken. Doordat er hier 4 jaar geleden olympische zeilwedstrijden zijn  gehouden is de infrastructuur prima in orde, er rijden een tram, trolleybus en tiental lijnbussen direct achter de haven. Margriet en ik blijven aan boord. De Ursus en de dingy krijgen een grote schoonmaakbeurt. Overal zit zout en het zeewater is hier zo vervuild met olie dat de dingy die de laatste weken is meegesleept door het water helemaal zwart is aan de onderkant. Omdat de zee richting kanaal van Corinthe nog smeriger zal zijn hijsen we de dingy aan boord voor het volgende traject. We kunnen nog net op tijd de watertanks vullen voordat het water wordt afgesloten. Door de schaarste aan drinkwater is er niet elke dag 24 uur lang water beschikbaar. Als Joris, Hanneke en Ron terug zijn worden de koffers vast ingepakt. Morgen heel vroeg moeten we naar de luchthaven. We sluiten de dag af in een taveerne waarna we nog gezellig wat drinken in de kuip en napraten over een hele gezellige periode van 4 weken waarin we met z’n vijven van Palermo in Sicilië naar Athene in Griekenland zijn gereisd. Een afstand van 780 mijl… 

22 augustus. Aigina – Athene.

Vandaag zullen we een plekje moeten vinden in 1 van vele jachthavens bij Athene, en dan bij voorkeur een haven waar we ook makkelijk vervoer kunnen regelen naar de luchthaven aanstaande zondag als Joris, Hanneke en Ron weer terugvliegen naar Nederland. Vlak bij de havens ligt nog de oude luchthaven, maar die is een aantal jaar geleden gesloten. De nieuwe luchthaven ligt een kleine 30 kilometer ten noordoosten van Athene. We beginnen bij de grootste jachthaven ,een haven met meer dan 600 ligplaatsen. We zijn op tijd vertrokken en we zien nog tientallen lege plekken. De havenmeester wil echter geen plek toewijzen. “Alles is gereserveerd ik heb geen plek, probeer het volgende week nog maar eens”. Daar hebben we uiteraard niets aan, dus varen we naar de volgende haven met ruim 350 ligplaatsen. Deze haven is net nieuw en meer dan 70% leeg. Echter hetzelfde verhaal, geen plek, alles is gereserveerd. De derde haven is een kleine oude haven. De steigers zien er zeer krakkemikkig uit en er liggen alleen kleine bootjes. Vlak daarachter ligt de vierde haven, één van de twee havens die zijn gebouwd voor de olympische spelen. Volgens de pilot is deze haven in ontwikkeling en wacht op verdere besluitvorming van de beheerders van de olympische havens. We zien 1 plekje langszij een groot jacht. Nadat we zijn afgemeerd wandel ik in de verzengende hitte naar de gebouwen aan de kant. Alles ziet er verlaten uit. Duidelijk gebouwen waar wedstrijden worden georganiseerd, te zien aan de bewegwijzering. Maar alles is leeg en een aantal ruiten zijn gesneuveld. Wat verderop is 1 gebouw waar een paar vlaggen uithangen. Ik loop naar binnen en tref iemand met een T-shirt van een zeilmakerij. Als ik vraag waar de havenadministratie is zegt hij “die zijn met vakantie, de haven is niet operationeel, maar ga zitten dan krijg je een biertje.” Hij vertelt verder dat het geen probleem is hier 2 dagen te blijven liggen, het kost niets en er is water, geen elektriciteit. AL snel komt hij met een tweede biertje aanzetten. Als ik zeg dat ik nog niet heb gegeten die dag en dus even geen tweede biertje kan drinken staat hij op, verdwijnt even en komt dan terug met een schaal vers brood, fèta en olijven. Al snel schuiven er nog 3 mannen aan. Eén van hen geeft mij zijn kaartje en blijkt de loco-burgemeester van dit voorstadje van Athene te zijn. Hij vertelt dat hij 15 jaar bij de onderzeedienst van de marine heeft gewerkt en daarvan het grootste deel onder water. Hij is ooit 6 maanden in Nederland in opleiding geweest in Enschede voor opleiding voor een radargeleidesysteem maar weet niet meer hoe het bedrijf heette. Als ik Holland Signaal zeg, begint hij helemaal te glimmen, dat was het inderdaad. We praten ruim een uur door en de biertjes blijven maar komen, het valt niet mee om te ontsnappen… 

21 augustus. Póros – Aigina.

Vanuit Póros varen we uit het smalle ondiepe kanaal een grote binnenzee op die aan 2 kanten een smalle verbinding heeft met de Eageïsche zee. De uitgang zou zonder kaart en GPS moeilijk zijn te vinden. Eenmaal terug op zee ligt direct aan bakboord zijde het schiereiland Methánon. Het water direct naast het eiland is zwaar zwavelhoudend en de bekende lucht van rotte eieren hangt daar altijd in de haven. Een plek waar we niet willen liggen, hoewel door het zwavel in het water de aangroei op het onderwaterschip vrijwel automatisch wordt gedood en verwijderd. We varen door naar het eiland Aigina. Het eiland is erg geliefd voor toeristen en bewoners van Athene die een dagje uit de smog willen. Met een draagvleugelboot is het maar 20 minuten varen naar Piraeus. Er arriveert en vertrekt dan ook een continue stroom van pontjes en draagvleugelboten aan de kade direct naast de jachthaven. Bij de haven ligt een leuk stadje met dezelfde naam als het eiland. Het is een plaats met historie omdat hier als eerste de Griekse vlag werd gehesen aan het einde van de Griekse onafhankelijkheids oorlog. Deze vlag was niet blauw met wit zoals tegenwoordig, maar rood met goud. Op de kaap Ák Kolóna staat een Griekse zuil als enige overblijfsel van een tempel voor Aphrodite die hier in de oudheid heeft gestaan… 

20 augustus. Mandraki – Póros.

Zo’n 35 mijl ten zuiden van Athene ligt het eiland Póros. De zuidkant van het eiland ligt slechts op een steenworp afstand van het vaste land van de Peloponnisos. De doorgang van 2,5 tot 7 meter diep is ruim een mijl lang en langs het hele traject liggen er jachten afgemeerd aan het eiland. Door vlak langs de jachten aan de kant van het eiland te varen loop je hier niet vast. Er wordt hier veel geld verdiend door locale sleepdiensten die jachten lostrekken die net iets te dicht naar de kant van de Peloponnisos gaan en dan vastlopen in de dikke zware modder. Póros is een echt toeristenstadje. Net als de mijl afgemeerde schepen ligt er bijna een halve mijl taveernes langs de waterkant. De keuze om ergens te eten is vrijwel ongelimiteerd. De man die het water regelt zorgt dat we de tanks weer vol krijgen. Ook de diesel wordt door hem  geregeld. ’s Avonds flaneert er een oneindige stroom mensen achter ons langs die uiteindelijk neerstrijken op 1 van de vele terrasjes. Als er veel taveernes zijn, is er ook veel concurrentie. Dat wordt nog eens onderstreept door zo hard mogelijk muziek te draaien. De één knalt het geluid er nog harder naar buiten dan de ander. Een melodie is niet meer te onderscheiden. Het is één grote potpourie van klanken. Gelukkig steekt er ’s avonds nog een briesje op voor wat verkoeling. We hebben vandaag binnen in de Ursus de hoogste temperatuur tot nu toe, 35 graden. Buiten is het dan nog zo’n 5 graden warmer…

19 augustus. Leonidion – Ihdra – Mandraki.

Door een archipel van rotsblokken, eilandjes en eilanden met daartussen dieptes variërend van 5 tot 500 meter varen we naar het eiland Ihdra. Een werkelijk bijzonder fraaie tocht waarbij je voortdurend goed moet navigeren en omdat we meer in de buurt van Athene beginnen te komen is het ook drukker op het water. Pontjes en watertaxi’s die alle kanten opschieten en andere motor- en zeiljachten. Tussen de eilanden passeert er nog een grote dolfijn, maar die ziet hier zoveel boten dat hij niet meezwemt. Ons plan is om in de haven van Ihdra te gaan liggen. Als we binnenvaren ziet het er heel gezellig uit. Een beetje de sfeer zoals we die in andere jaren wel eens hebben meegemaakt in Honfleur in Normandië. Het is er echter bomvol. De schepen liggen zelfs 2 rijen kop-staart voor anker. Het eerste schip ligt dan met voor het anker uit en achter 2 lijnen naar de kant. Het volgende schip ligt daarvoor met weer z’n anker uit en twee lijnen van de achterkant naar de voorkant van het eerste schip. Het is hier een wirwar van ankerkettingen. We vinden deze manier van afmeren geen goed plan en verlaten de haven weer. Eén mijl verder is een mooie diepe baai met de naam Mandraki. Het is er diep en we moeten 5 keer opnieuw het anker laten zakken voordat we echt goed vast liggen. Vrijwel de hele 60 meter ketting moet er voor uit. Joris, Hanneke en Ron gaan met de watertaxi van de baai naar Ihdra om te stappen…

18 augustus. Leonidion.

Direct naast de haven is het strand met heerlijke ligstoelen en parasols. We besluiten hier een dagje te blijven. Het is erg warm vandaag. Minstens 1 keer per uur de zee in om te zwemmen en af te koelen. Het enige lastige is dat het een kiezelstrand is dat stijl afdaalt in de zee waardoor je niet erg elegant het water in en uit klautert. ’s Middags loop ik een rondje door de haven en wordt aangesproken door de uitbater van de jachtclub. Hij wenkt me naar boven en ik krijg een glas ouzo met daarbij reuze bonen met een tomaten-uien saus. “Van het huis” zegt hij, “welkom in Leonidion”. Even later moet ik mee de keuken in en worden alle pannen geopend om te laten zien wat ze allemaal koken en hoe netjes de keuken is georganiseerd, Bij elk gerecht krijg ik uitgebreid uitleg over de samenstelling. Hij is een goede verkoper, en we spreken af om ’s avonds te komen eten in zijn club. Als we met z’n vijven zitten komt er al snel een uitgebreide selectie van gerechten op tafel. We kijken niet in de menukaart maar volgen de tips van de eigenaar. Het lekkerste zijn de gevulde aubergines en de lamsbout in limoensaus. Later op de avond zien we de havenmeester weer op de muur zitten. Overdag is hij dikke maatjes geworden met de jongelui. Er zijn over en weer foto’s gemaakt en sigaretten gewisseld. Hij werd helemaal enthousiast toen Ron een shagje voor hem draaide. We nodigen hem uit voor een drankje in de kuip. Na enige aarzeling komt hij aan boord. Het uur daarna communiceren we met elkaar in gebarentaal en met tekeningetjes. Een enkel woord kunnen we vertalen met de taalcomputer. Omdat hij alleen Grieks spreekt fluistert hij bij alle gebaren steeds zachtjes in het Grieks. Even denken we dat hij geen stem heeft totdat hij luid in het Grieks iets roept naar de Griekse buurboot…

17 augustus. Ieraka – Leonidion.

Wat eigenlijk al dagen opvalt, is de ongereptheid en dus leegte van menselijke invloed langs de zuid- en oostkust van de Peloponnisos. Ook vandaag varen we weer langs een groot stuk pure natuur. Als er al een dorpje is, dan is er niet eens altijd GSM beschikbaar en wordt water naar de huizen nog aangevoerd met een tankauto die de voorraad bij de huizen aanvult. De wegen zijn zeer beperkt, en daarmee ook de aantrekkelijkheid voor toerisme over land. Alleen in de wat grotere baaien zie je regelmatig een camper langs komen.

Leonidion is weer een wat grotere plaats en de haven van Leonidion is van grotere afstand al zichtbaar door een klein maar fel blauw geschilderd hotel. De havenmeester heeft ons al gespot en staat  klaar om de lijnen aan te pakken. Als we afgemeerd zijn krijgen we een ferme handdruk met een welkom. De havenmeester biedt ons allen direct een sigaret aan. Hij spreekt alleen Grieks en gaat over op fluisteren en handgebaren als hij ziet dat wij hem absoluut niet verstaan. Wat verderop in de haven zijn wat taveernes en de uitbaatster van de eerste taveerne schiet ons direct aan met een welkom in het Nederlands en legt daarna in het Engels uit waar we alles kunnen vinden. Joris, Hanneke en Ron gaan er wat drinken en krijgen een zak met thuis gekweekte tomaten en uien mee als welkomstgeschenkje. ’s Avonds zien we de havenmeester tot laat in z’n eentje op muur zitten die de haven afschermt van de zee, luisterend naar muziek uit z’n mobiele telefoon.

16 augustus. Zuid Elafonisos – Ieraka.

Vanochtend om 6 uur ging het anker op. De volle maan verdween bijna achter de horizon en de allereerste schemering van de opkomende zon was te zien achter de bergen in het oosten. We varen vandaag onder kaap Maléas door en boven het eiland Kíthera dat claimt de geboorteplaats van Aphrodite te zijn. Met de Meltemi van gisteren nog in gedachten vetrekken we zo vroeg omdat de wind van het eind van de nacht tot eind van de ochtend kalmeert om ’s middags weer op te steken. Menig schip wacht in de baai van Zuid Elafonisos op een rustig moment voor deze passage. Ook Odysseus heeft hier lang geleden gelegen met zijn schip om op de goede wind te wachten om de kaap Maléas te ronden. Om 8 uur ’s ochtend ronden we de kaap en verlaten daarmee de zuid Ionische zee en varen de Aegeïsche zee in. Daarbij passeren we het meest zuidoostelijke punt van onze reis. Zo’n 20 mijl verder naar het noorden ligt een pittoreske baai met het kleine havenplaatsje Ieraka. Achterin de baai ligt een ondiepe lagune. We kunnen afmeren bij de voormalige veerkade, anker 35 meter voor ons in de baai en achterkant naar de wal. Een paar uur later ligt het hier helemaal vol en is er geen plek meer. Direct naast de kade is een deel van de baai afgezet als zwem gebied met zwemtrappen naar de wal. Het water is heerlijk. Niet heerlijk is dat er hier een wespenplaag is. Iedereen wordt voortdurend belaagd door de wespen en zowel Margriet, Ron en Wim worden gestoken.

Aan het begin van de avond komt er nog een Grieks zeilschip binnen. Tussen de Ursus en het Spaanse jacht naast ons is nog ruim 1 meter ruimte, aan de andere kant liggen alle schepen stijf tegen elkaar. De schipper is volkomen krankjorum. Hij heeft een sportfluit om z’n nek, begint daar heftig op te blazen en tegen Margriet te schreeuwen dat hij in de te kleine ruimte wil afmeren. Dat gaat dus niet, zowel de manier van “aanspreken” als het feit dat het gewoon nooit gaat passen. Toch zet hij door en begint met de motor in z’n achteruit ondanks ons protest en dat van de Spaanse buurboot z’n schip in de te kleine ruimte te persen. Weldra is het één grote scheldpartij in het Italiaans, Spaans, Grieks en Nederlands van alle schepen aan de kade naar deze malloot die er zich niets van aantrekt en door blijft duwen. Er dreigt schade te ontstaan en  samen met de buren grijpen we in en beginnen zijn schip af te houden en terug te duwen. Joris komt onder de douche uitgespurd en is sterk. Als ook hij mee duwt , krijgen we het ongewenste schip er weer tussen uit. De malloot aan het stuur maakt drama geluiden maar geeft eindelijk op. Ondertussen is de wind weer flink opgestoken, dwars op de schepen met vlagen tot 5 a 6 Bft. De malloot laat z’n schip verlijeren over de ankerketting van het Spaanse jacht naast ons en begint dan zijn anker op te halen en trekt daarmee het anker van de buren los. De wind krijgt direct vat op het Spaanse jacht en het draait schuin weg waarbij de linkerachterkant hard tegen de betonnen kade komt. Schade dus. Wij gooien snel een tros van de voorkant van de Ursus naar het buurjacht en weten haar voorlopig weer recht te trekken. Het anker wordt opnieuw in orde gemaakt en iedereen ligt weer zoals het hoort. De malloot vaart wat verder door naar het dorp en meert na 2 uur tobben af voor de taveernes. De schipper van het Spaanse jacht maakt melding bij de politie van het incident vanwege zijn schade. De agenten leggen de schipper uit dat hij beter kan afzien van aangifte en moet proberen het uit te praten en regelen met de malloot. Een aangifte wordt behandeld bij de rechtbank van de hoofdplaats van de Peloponnisos en dat kan op z’n vroegst volgende week dinsdag. Hij zal daar dan zelf moeten verschijnen en wil immers gewoon verder vakantie houden betogen de agenten. De schipper gaat met z’n scheepspapieren mee met de agenten. We zien hem die avond niet terug. Zou hij wel of niet aangifte hebben gedaan?...

15 augustus. Porto Kayio – Zuid Elafonisos. 

In de loop van de nacht draait de wind 180 graden naar noordoost en is de hele nacht warm en vlagerig met van tijd tot tijd flinke windstoten. Het anker houdt prima. ’s Ochtend blijkt ondanks de vele wasknijpers een grote strandhanddoek van de reling te zijn gewaaid. Omdat de wind al lang uit dezelfde richting blaast, moet de Ursus ongeveer op de positie liggen waar de handdoek in het water is gevallen. Een zoektocht met de duikbril levert al snel resultaat. Hij ligt inderdaad op de bodem. Slechts 1 probleem, het is te diep om te duiken. Ik bind een stuk lood van 50 gram aan een vislijn en knoop daarnaast de grootste blinker met 3 weerhaken aan de lijn. Rustig drijvend en kijkend met de duikbril laat ik het lood zakken totdat het met de blinker op de handdoek ligt. Daarna enkele tientallen meters wegzwemmen en het lintje vieren, een voorzichtig rukje en beet! De vangst van vandaag is geen vis maar een handdoek.

We vetrekken naar de overkant van de Lakonikós baai, de meest oostelijk grote baai aan de zuidkant van de Peloponnisos. De eerste paar uur verlopen vrij rustig, maar dan trekt binnen 15 minuten de wind aan tot 6 Bft uit het noordoosten en wordt de zee in korte tijd erg ruw. Er komt veel buiswater over en met de buiskap nog omlaag worden we achter in de kuip van tijd tot tijd lekker “gedouched”. Met deze wind is het onmogelijk om door te varen naar de ankerplaats aan de noordoost kant van het eiland Elafonisos omdat we dan naar de wal worden geblazen en niet naar open zee. We passen ons vaarplan aan en gaan naar de baai aan de zuidwest kant van Elafonisos. Achter in de baai ligt een schitterend wit strand en het water is langs de randen aquamarijn blauw. We steken het anker met een lange ketting en trekken het goed vast in de zand bodem. Terwijl we nog uren met windkracht 6 achter het anker zwaaien zijn Joris, Hanneke en Ron naar het strand gewapend met emmer en schep. Ze bouwen daar een schitterende stad op het strand – “Ron city” – en er komt menig compliment van de andere strandbezoekers. Eén van de ouders zet zijn kleine dochtertje bij de stad en maakt een paar foto’s…

14 augustus. Limeni – Porto Kayio.

We verlaten het schitterende decor van Limeni en ronden vandaag de Capo Grosso, de middelste uitstekende punt van de Zuid Peloponnisos. Vlak voor we bij de punt zijn komen we nog langs de Mezapo baai. Het bijliggende dorpje heeft lange tijd de reputatie gehad van piraten- en smokkelaarnest. Odysseus heeft hier op zijn reis kennis gemaakt met de kanabalistische reuzen die grote stenen naar hem en zijn mannen gooiden om ze te doden. Behalve het schip van Odysseus werden alle andere schepen van zijn vloot hier tot zinken gebracht en werden zijn manschappen opgepeuzeld. De Capo Grosso komt zelf stijl omhoog uit de zee en met zijn hoogte van 250 meter is het een immens groot brok rots waar we vlak langs kunnen varen. Zo’n 10 mijl om de hoek ligt een schitterende beschermde baai waarin verscholen achter de rotsen het kleine plaatsje Kayio ligt. We kunnen vlak voor het kleine strandje afmeren. Het water is volkomen helder en een zwempartij naar de kant brengt wat verkoeling. De wind is matig uit zuidwest en brengt voortdurend heerlijke geuren van de grill van de kleine taveerne richting de Ursus. Het besluit is snel genomen om hier ’s avonds een hapje te eten…  

13 augustus. Kalamata – Limeni.

Terwijl we wegvaren komen er net twee marine schepen op ons afgevaren. Aan dek staan de matrozen in hun witte uniformen naar de Ursus te kijken. We hadden natuurlijk een groet met de vlag kunnen brengen, maar besluiten dat niet te doen omdat ze hier erg streng zijn en het niet uitgesloten is dat er na de groet een onderzoek op je schip gaat plaatsvinden. Aan de oostkant van de grote Messiniakos baai liggen 3 kleinere baaien waar je goed kunt ankeren. Stuk voor stuk allemaal heel fraai. Wij hebben gekozen voor de Limeni baai. Het piep kleine dorpje Limeni is bijzonder fraai opgebouwd met huizen die aan de buitenkant muren hebben van rotsblokken. Vlak boven het dorp staan ook bijzonder fraaie gevels, maar het vreemde is dat je door de ramen heen de rotsen erachter kan zien. Het heeft daardoor veel weg van een opgebouwd decor voor filmopnamen. De bouwstijl zelf is erg vierkant, platte daken en alles is 1 kleur. Om goed met de Ursus haaks op de swell te liggen kunnen we hier het anker naar zee uitleggen en aan de achterkant van het schip een lange lijn ( 35 meter ) naar de kant brengen die we aan een rotsblok vastknopen. Door de vorm van de baai kan de richting van de swell niet echt veranderen en bestaat niet het risico dat we met de voor- en achterkant vast dwars op de swell komen te liggen waardoor het schip van gangboord tot gangboord kan gaan rollen. Joris en ik brengen de lijn met de dingy naar de kant terwijl de Ursus met de motor in haar achteruit de ankerketting strak houdt. Het is de eerste keer dat we deze vorm van afmeren toepassen, maar het blijkt prima te werken en levert een mooie rustige nacht op. Om brokken te voorkomen hangen we een grote witte bal aan de lijn zodat kleine vissers- en motorbootje kunnen zien dat er een lijn naar de kant loopt. Het is ook een goede indicatie om te zien of het anker niet krabt. Zolang de bal net boven het water hangt en niet plat in het water ligt staat is het anker nog goed op z’n plaats…

12 augustus. Kalamata. 

Om 9 uur vanochtend eerst maar eens netjes naar het havenkantoor om de betalen en naar de havenautoriteiten voor de stempeltjes op ons Griekse reisdocument. De stempeltjes nemen een kwartier in beslag en kosten 88 eurocent. Bij het havenkantoor moet ik wat langer wachten want de secretaresse is er nog niet. Een kwartier te laat arriveert ze, 100 excuses mompelend. Ze verteld dat ze gisteren om 9 uur ’s avonds heel vermoeid naar huis is gegaan en om half tien naar bed. Het half uur daartussen heeft ze geleefd als een vampier en is toen haar sleutelbos kwijtgeraakt. Vanochtend kon ze de sleutels eerst nergens vinden. Als ze hoort dat ons schip Ursus heet begint ze te lachen. “Die naam ken ik van de wodka gevolgd door de aspirientjes”. En zo ratelt ze gezellig een half uurtje haar halve levensverhaal uit terwijl we ondertussen de formulieren invullen. Terug op de steiger raken we in gesprek met de mensen op het schip naast ons. Het schip, de Bomba, is geregistreerd in Malta maar heeft achterop een heel bijzondere rode vlag met een leeuw met een boek in zijn poot. Dat blijkt de vlag van Venetië te zijn waar ze wonen. Ze zijn hier een paar dagen geleden gearriveerd met een defecte motor. Toen ze per marifoon hulp vroegen aan de marina om ze naar binnen te slepen, kregen ze geen hulp maar nam de marina contact op met de ambassade van Malta om te melden dat er een schip met problemen was dat hulp nodig had. Eenmaal afgemeerd werden de scheepspapieren in beslag genomen. Die konden ze pas terug krijgen als de motor was gerepareerd en de ambassade een verklaring had geleverd dat het schip weer in orde en zeewaardig was. Daarmee zijn ze vervolgens dagen van het kastje naar de muur gestuurd waarbij iedereen het probleem doorschoof. De douane wilde daardoor geen vertrek stempel geven op hun reisdocument. Door dan toch weg te varen riskeer je dat je als schipper wordt opgepakt en enkele dagen in gevangenis beland waarna vervolgens een hele hoge boete moet worden betaald. De havenautoriteiten zijn in Griekenland uitermate streng omdat er oneindig veel eilandjes zijn, een enorm lange kustlijn en men zeer bezorgd is voor zowel drugs- als mensensmokkel.

In de marina hebben ze ook een prima wasmachine en voor het eerst sinds 1,5 maand kunnen we alles weer eens echt lekker wassen in plaats van alleen een handwasje in de gootsteen. Spoedig ziet de Ursus eruit als een echt wasrek. Als er ’s middags een Frans schip naast ons afmeert is het eerste wat de vrouw aan boord in verrukking tegen mij roept “Oh, zo te zien hebben ze hier een wasmachine, geweldig, waar staat die?”… 

11 augustus. Pylos – Kalamata.

Terwijl er nog weinig wind is, is de zee bij de ingang van de baai erg onrustig. De golven komen overal vandaan. Er valt geen systeem in te ontdekken. Ze zijn tot 2 meter hoog waardoor de Ursus alle kanten op slingert. We varen slingerend en hotsend verder richting de zuidkust van de Peloponnisos. Met deze zee is het te gevaarlijk om boven de eilanden Sapiéntza  en Skhiza langs te varen. De doorgang heeft hier soms ondieptes van slechts 5 meter en met deze zeegang is dat geen goed plan. We steken verder naar het zuiden en na een aantal uren draaien we de Messiniakos baai binnen richting Kalamata. Kalamata was ooit de belangrijkste haven van de Peloponnisos. In 1968 is een groot deel van de stad zwaar beschadigd door een aardbeving. Het prettige van de marina hier is dat ze alles hebben: water, diesel, elektriciteit, wifi en een wasmachine. En op slechts zeer kleine afstand is een grote supermarkt waar we kunnen bunkeren. De wereldwijd bekende vette zwarte Kalamata olijven worden in deze omgeving verbouwd en geëxporteerd. We worden bij het afmeren opgewacht door 2 mannen van de haven. Eén van de twee is een opgewonden mannetje dat luidkeels bevelen roept over hoe we moeten afmeren en zelfs aan boord springt om de achterlijn vast te maken. Joris, Hanneke en Ron vinden het maar niets. Wij hebben dit soort opgewonden mannetjes al vaker meegemaakt, al was dat vooral in Italië. Joris besluit de man om te dopen tot een echte “viagra Griek”…

10 augustus. Kiparissia – Pylos.

Pylos ligt aan stuurboordzijde van de baai Navarinon. Na 5 uur varen lopen we de baai binnen langs een schitterend rif waarin een natuurlijke boog is ontstaan. Vlak daarachter begint een baai met veel historische waarde voor de Poliponnisos. Tijdens de onafhankelijkheidsoorlog van de Grieken waarbij de Grieken aan het eind van hun Latijn waren (zou eigenlijk Grieks moeten zijn toch?) gaf de zeeslag van Navarinon de doorslag. Op 6 juli 1827 werd het verdrag van Londen gesloten tussen Engeland, Frankrijk en Rusland waarbij de Grieken autonoom zouden worden, maar wel onder controle van de Turken bleven. Dit “compromis” tussen de grootmachten maakte dat ze zowel naar de Grieken als de Turken vriendschappelijk bleven met als doel dat de handel over zee nier in gevaar kwam in dit gebied. De Grieken stemden in met dit verdrag (ze hadden geen keus), maar de Turken wezen het af. Admiraal Codrington die het verdrag moest handhaven had hiervoor vergaande bevoegdheden. Hij besloot de baai van Navarinon binnen te varen waar zich een vloot had verzameld van de Turken en de Egyptenaren bestaande uit 89 oorlogsschepen met 2450 kanonnen. De vloot was opgesteld in ¾ cirkel met de opening naar de ingang van de baai. Codrington voer met 26 schepen met 1270 kanonnen naar binnen. Omdat er geen staat van oorlog was stelde hij de scheepsband op die luid muziek speelde met de luiken van de kanonnen half omlaag terwijl ze op de geankerde vloot afvoeren waarna hij zijn vloot voor anker liet gaan midden in de “val” van de Turken en de Egyptenaren. Een Egyptisch schip vuurde een eerste schot af waarna er een bloedige slag begon die werd gewonnen door Codrington waarmee hij aantoonde dat niet het aantal kanonnen, maar het goed kunnen richten en vuren van belang waren om te winnen.

De haven van Pylos zelf lag er wat erbarmelijk bij. Al vele jaren zijn verschillende partijen bezig de haven over te nemen. De gestarte ontwikkeling van een paar jaar terug ligt stil. De waterkranen zijn verroest en er komt geen water meer uit. De nieuw aangelegde elektriciteitsdraden hangen onafgewerkt in het water. Er staat een bord dat we ons moeten aanmelden per marifoon op kanaal 12. Als we dat doen zegt een stem terug dat we elk plekje mogen kiezen waar we willen liggen dat naar ons zin is. Er is maar 1 plek waar we passen. Omdat er geen water is hoeven we geen liggeld te betalen…

9 augustus. Katakolon – Kiparissia.

De havenmeester kwam vanochtend nog even afscheid nemen. Met een stevige handdruk wenste hij ons goede vaart en hoopte ons nog eens terug te zien. Veel wind hebben we vandaag niet. Alleen de fok op voor een halve knoop extra, maar vooral de diesel aan om vooruit te komen. Het enige prettige van diesel varen is dat de dynamo meeloopt en dus de koelkast aan kan blijven. Met het huidige warme weer is koud water en een goed gekoelde witte wijn meer dan aangenaam. Kiparissia was ooit een belangrijke haven voor het nabij gelegen Messene. Doordat ook hier de visserij zwaar is terug gelopen, wordt de haven nog maar weinig gebruikt en raakt de haven wat in verval. Wij besluiten om buiten de haven voor anker te gaan waarbij we bescherming hebben van de strekdam. Onder ons ligt weer een fantastisch “landschap” van zeeplanten, rotsen en wit zand. Joris, Hanneke en Ron zwemmen enthousiast naar de kant en ontdekken dan dat het werken is om tegen de stroom in weer terug te zwemmen. Vlak voor donker lijkt het alsof er iemand van de kant langs de Ursus komt gezwommen richting zee. Af en toe lijkt er een hoofd boven water te komen dat vervolgens veel te lang onder water blijft. Het blijkt een grote zeeschildpad te zijn onderweg naar het ruime sop…

8 augustus Katakolon – Olympia – Katakolon.

In tegenstelling tot de eerdere Griekse havens willen ze hier geen stempels zetten in ons Griekse reisdocument voor aankomst en vertrek. Dat wordt duidelijk nadat ik eerst een paar keer heen en weer ben verwezen tussen havenautoriteiten, havenpolitie en douane. Bij het laatste kantoor wordt gezegd, U kunt vertrekken zonder stempels.

Zo’n 200 meter achter ons is een klein station waarvandaan 4 keer per dag een trein met airconditioning naar Olympia vertrekt. Met de eerste trein gaan we naar Olympia om zo voor het heetst van de dag deze historische plaats te bezoeken. Zelfs de Grieken mopperen vandaag dat het in jaren niet zo heet is geweest. Het treintje rijdt luid toeterend en fluitend binnen een uur naar Olympia. Bij de meeste paden die het spoor kruisen is geen beveiliging aangebracht en op deze manier maakt de machinist duidelijk dat hij er langs wil. Even later lopen we tussen de archeologische opgravingen van het oude Olympia. De eerste bouwwerken dateren hier uit de 10 de tot de 9 de eeuw voor Christus en zijn hier als een soort heiligdom ter ere van Zeus neergezet. Al in prehistorische tijden werden hier de eerste spelen gehouden. In de 8 ste eeuw voor Christus zijn de spelen gereorganiseerd door Iphitos, de koning van Elis, Vanaf dat moment werden elke vier jaar de Olympische spelen gehouden. De atleten die meespeelden moesten echte Griekse mannen zijn van geboorte. Vrouwen werden niet toegelaten tot de spelen, ook niet om te kijken. De winnaars werden bekroond met een krans van olijventakken uit de boom die direct naast de tempel van Zeus stond. Geen enkele geldelijke vergoeding of benoeming in een hoge functie werd aan de winnaars gegeven en niets kon op tegen de eer van de krans die doorstraalde naar de familie van de Atleet en de stad waar hij vandaan kwam. In de hitte zijn we door de tempel van Zeus gelopen, de vele andere tempels, de atletiekbaan en hebben we op de plek gestaan waar elke vier jaar het olympisch vuur wordt ontstoken. We sluiten de dag af met een bezoek aan het archeologisch museum met zijn vele schitterende marmeren beelden van goden en menselijke heersers uit de oudheid. Het pronkstuk in het museum is het beeld van Hermes van schitterend gepolijst wit marmer, gebeeldhouwd door Praxiteles in de 4 de eeuw voor Christus. Hermes draagt op zijn ene arm het kind Dionysus naar zijn verzorgsters in Boeotia. De andere arm is afgebroken en had waarschijnlijk een tros druiven in de hand. Behalve de beelden zijn hier veel overblijfselen van de ornamenten op de tempel van Zeus, gebruiksvoorwerpen en soldatenuitrustingen…

7 augustus. Zakinthos – Katakolon (Peloponnisos).

Al vroeg in de ochtend verlaten we Zakinthos met het plan om te gaan ankeren in de buurt van Katakalon aan de westkant van de Peloponnisos. Onderweg lezen we wat verder in de pilot en zien dat Katakalon slechts zo’n 45 kilometer ligt verwijderd van Olympia, een plaats waar je eigenlijk wel naar toe moet als je hier bent. We besluiten de haven voor 2 dagen in te gaan en worden opgewacht door een uitermate vriendelijke havenmeester die als pensionado dit baantje doet. Als een oude marinier staat hij op de kant aanwijzingen te geven om de Ursus tot op de centimeter nauwkeurig tussen 2 andere schepen af te meren. Hij denkt eerst dat we Frans zijn en geeft zijn behulpzame “commando’s” in het Frans. Onze vlag heeft de kleuren nu eenmaal een kwart slag anders dan de Fransen en al gauw schakelen we om op het Engels. Spiksplinternieuw is hier water en elektra aangelegd om direct te kunnen gebruiken. Even nadat we liggen afgemeerd komt een lokale ondernemer op de fiets naar ons toe. Of we nog wijn nodig hebben of olijfolie, allemaal locale producten. Uiteraard willen we eerst proeven. Nadat hij een proeffles heeft gebracht blijkt het uitstekende witte wijn te zijn voor 2,5 euro per 1,5 liter , zo uit het vat in lege mineraalwaterflessen. Een goede reden om een voorraad in te slaan. Aan het eind van de middag komt er een druk gebarend mannetje naar me toe die een heel verhaal begint in het Grieks en steeds maar naar onze stroomaansluiting wijst. Geen idee wat hij wil. Later blijkt het iemand te zijn die de paaltjes langs de haven moet repareren en daarvoor moet boren. Hij had niet het goede snoer bij zich en wilde blijkbaar vragen of ik een snoer voor hem te leen had om zijn Griekse 220V stekker (3 pootjes naast elkaar) aan te sluiten op een Eurostekker. Al had ik hem kunne verstaan, zo’n snoer had ik niet aan boord. ’s Avonds treedt er direct achter ons een Griekse volkdansgroep op. Het stof vliegt uit het kleed op de dansvloer als de mannen met hun laarzen luid stampend rondzwieren. We zitten eerste rang…

6 augustus. Zuid Cephalonia / Takos – Zakinthos.

Na een rustige nacht achter het anker varen we vandaag verder naar het zuidoosten, richting het volgende eiland in de Ionische zee : Zakinthos. Bij de hoofdplaats Zakinthos is een ruime haven waar we doordat we op tijd aankwamen nog een plekje met walstroom konden bemachtigen in de haven. De havenmeester verschijnt op een motorfiets en geeft aan waar we moeten liggen. Hij neemt ons Griekse registratieformulier mee en handelt de formaliteiten bij de havenautoriteiten voor ons af. Ook hier moeten we het eigen anker voor gebruiken omdat er geen mooringlijnen zijn. Als we liggen blijkt het anker niet te houden en moeten we het opnieuw uitleggen. We maken de dingy klaar en Joris haalt eerst het anker op dat (foutje) over de ankerketting van de buurboot was geschoven. Met de dingy wordt het anker weer opnieuw naar de goede plek gevaren, en zo liggen we bij een tweede poging goed vast. Water wordt aangevoerd door een grote tankwagen. De slag is zo’n 1,5 duim dik met aan het uiteinde een klein stukje tuinslang dat in onze watertanks past. Er staat daardoor heel veel druk op de slang die op meerder plekken lekt en voor een klein douchefeestje tussendoor zorgt. De prijs van het water is hoog, daar kun je een mooie doos wijn voor kopen…

5 augustus. Argostoli - Zuid Cephalonia.

We blijven vandaag op het eiland Cephalonia. Nog even naar de versmarkt voor groente en fruit, een broodje scoren en dan naar de zuidkant van Cephalonia dat ook bekend staat als Nisos Kefallinia om een ankerbaai te zoeken. Onderweg naar de markt zwemmen er naast me 2 grote zeeschilpadden. Langs de kade verkopen de vissers hun vangst. Als ik uitcheck bij de douane en vertel over de 2 grote zeeschildpadden in hun haven, glimlacht de beambte en zegt "klopt, dat zijn onze huisdieren".

Cephalonia is het grootste eiland van de Ionische eilanden bij Griekenland met in het zuiden van het eiland de berg Nero van 1600 meter hoog. Cephalonia maakte in de oudheid deel uit van het rijk van Odysseus en er zijn nog veel bewijzen te vinden bij de archeologische opgravingen bij de ruines bij Pale, Krane, Same en Pronoi die een directe link leggen naar het boek van Homerus.

De stijl is hier nog wat Italiaans omdat het eiland een sterke link met Italië heeft. In de tweede wereldoorlog  drongen de Italianen tijdens een invasie het eiland binnen, maar kregen geen echte controle over het eiland. In 1943 landden de Duitsers op het eiland, maar de bezettende macht van Italië (9000 man van de Alpine divisie) weigerde samen te werken en vocht tegen de Duitsers. Er overleefden in eerste instantie slechts 3000 man die vlak daarna massaal voor het vuurpeloton zijn gezet door de Duitsers in directe opdracht van Hitler. Slechts 34 man wisten te overleven waarvan er 1 ontsnapte door naar het eiland Ithaca te zwemmen waar hij in bescherming werd genomen door de Griekse bevolking. Na de oorlog werd hij kapitein op een veerboot tussen de eilanden. Steeds als hij langs Ithaca voer gaf hij een lange stoot op de scheepshoorn om zijn Griekse vrienden te begroeten... 

Vanochtend is er niet veel wind, bijna op kop, net genoeg om met het grootzeil het geschommel van de Ursus op de swell te onderdrukken. De kust is hier absoluut fraai, maar je moet er wel heel dicht langs varen om ook maar iets te kunnen zien vanwege de heiige waas die hier elke dag om het eiland hangt. Wat opvalt is dat er sinds we op Sicilië zijn aangekomen we altijd treintjes langs de kust zien rijden. Waarschijnlijk loopt er een spoor helemaal rond het eiland. Ook grossieren ze hier in bruggen en viaducten. Er loopt ook een weg rond langs de kust en tussen elke berg en heuvel is een brug gebouwd. Bij Sant’ Agata di Militello ligt een lange strekdam met daarachter  wat ligplaatsen en veel mooringboeien, maar ook prima ruimte om te ankeren. Het zeewater in de baai is 27 graden en er wordt door iedereen aan boord uitbundige gedoken en gezwommen… 

28 juli. Baia di Mondello – Porto Cefalu.

De luchtvochtigheid is zeer hoog vandaag. Het zicht is daardoor erg beperkt. We slaan 2 baaien over en steken in een rechte lijn naar Cefalu. Door het beperkte zicht wanen we ons een aantal uren midden op zee, ver weg van het land met water van een kilometer diep. Het is vrijwel windstil en heel warm. Joris, Hanneke en Ron zoeken een plekje in de schaduw van de fok op het voordek.

Cefalu ligt rondom een fraaie conisch gevormde berg. Midden in het plaatsje pronkt een Normandische cathedraal die in 1131 door koning Roger is opgericht. Direct achter de berg op ongeveer een kilometer van het plaatsje ligt de visserhaven waarin een paar steigerplaatsen zijn voor jachten en een fraaie baai met uitzicht op een ruïne. De administratie wordt steeds informeler. Moest er in de vorige haven nog een naam van jezelf en de boot in een schrijfblok worden gezet. Hier willen ze niets meer weten. Een vergoeding cash in de hand en dat is het. Volgens de havenmeester is administratie en bootpapieren een veel te complexe aangelegenheid en niet nodig voor kleine jachten zoals de onze. Alleen hele grote schepen moeten helaas worden geregistreerd verzucht hij…

27 juli. Terrasini – Baia di Mondello.

We gaan vandaag ankeren om onze verse passagiers te laten wennen aan de swell. Terwijl we in de richting van de Baia di Mondello varen (vlak voor Palermo) ziet Ron een rookpluim ontstaan op de berghelling. Het ziet er eerst onschuldig uit, maar naar een tijdje wordt het wel veel rook en kan het niet meer de rook zijn van een schoorsteen. We pakken de verrekijker erbij en zien dat er een beginnende bosbrand is. Al snel staat de hele helling op die plek in de brand. Wij gaan naar de andere kant van deze berg om te ankeren. Als we daar liggen zien we dat het vuur ondertussen ook aan die kant is uitgebroken. Het dal staat vol met rook en het vuur is eng dichtbij de woningen die daar staan. In de baai zelf is verder niets te merken van de brand. De wind staat de andere richting uit. Pas na uren verschijnen er blushelikopters die tonnen zeewater over de vuurhaard gooien. Er ontwikkelt zich veel damp en boven het dal ontstaan wolken.

Naast ons zijn ondertussen wedstrijdboeien uitgelegd en er verschijnen heel veel surfplanken. Aan de registratie op de zeilen kunnen we zien dat de surfers uit zeker 10 landen komen. Een internationale wedstrijd met de Ursus op de eerste rang.

Voor ons meert een open motorboot af, helemaal versierd met ballonnen en veel jongelui aan boord. Weldra schalt de muziek over het water en van alle kanten verschijnen andere motorbootjes, dingy’s en waterscooters. Ze meren allemaal aan elkaar vast en er ontstaat een drijvend eiland waar volop feest wordt gevierd. Plotseling heft de hele groep “happy birthday” aan in het Italiaans. Het is duidelijk waarom er een feestje is. Na een tijdje verschijnt de kustwacht en die maakt hun met gebaren duidelijk dat de harde muziek uit moet. Waarschijnlijk is er geklaagd vanuit het hotel vlakbij aan de kant. De muziek verstomd maar er wordt stil doorgeswingd. Zodra het kustwacht schip weg begint te varen barst de muziek weer los. De kustwacht keert weer terug en de muziek zwijgt even. Er is een DJ aan boord die de muziek presenteert en langzaam wordt de muziek weer open gedraaid. Het nummer wordt met gejuich opgedragen aan de kustwacht. De jongelui winnen en de kustwacht verdwijnt achter de horizon. Tussen al deze gebeurtenissen op zomaar een dag in Sicilië wordt er door iedereen druk gezwommen, gesnorkeld en gedoken. Het water is heerlijk. Hanneke blaast de super drijfband op en dobbert relaxt rond terwijl Joris en Ron als jonge (zee)honden in het water dollen…

26 juli. Terrasini.

Slechts 1 minuut na schematijd zien we het toestel van Transavia vlak achter de Ursus het laatste stuk van de daling inzetten. De wielen zijn al uit. Aan boord zijn Joris, Hanneke en Ron. We hebben de boot versierd met de feestvlaggetjes. Snel neem ik nog een duik in de zee en ga dan naar de luchthaven om ze op te halen. Eén van de broeders van het havenkantoor had eerder die dag het transport ervoor geregeld. Bij de haven is ook een klein hotelletje die een pendelbus naar de luchthaven heeft. Met dit busje haal ik de jongelui op. Aan boord wordt snel de zwemkleding aangetrokken en in een mum van tijd spartelt het hele spul in het water. Vlak voordat we uit eten gaan verschijnt er een bruidspaar op de steiger met een fotograaf en een man met een hele grote videocamera. Er worden vele plaatjes geschoten en vooral de bruid en slechts beperkt de bruidegom moeten de meest boeiende poses op de steiger innemen. De steiger is bepaald niet schoon en de bruidsjurk zal er niet fraaier van worden. Dan komt de fotograaf naar ons toegelopen en vraagt of hij ook een aantal foto’s mag maken met het bruidspaar aan boord van de Ursus. Natuurlijk. Geert is ook net op de steiger en samen helpen we de bruid die op pantykousjes loopt over de wiebelende loopplank aan boord. Ze vindt het spannend, en dat is het ook zonder schoenen en met een hele bruidsjurk die je ook vrij moet houden van al het touwwerk rond de loopplank. De bruidegom trekt ook z’n schoenen uit en volgt snel zijn geliefde. Bij een snel dalende zon worden er nog tientallen plaatjes geschoten. En zo zal de Ursus nog heel veel jaren pronken in het bruidsalbum als romantisch plekje voor een jong gelukkig stel…

25 juli. Terrasini.

De dag begon vroeg vandaag. Om 7 uur maakt de telefoon ons wreed wakker. Geert van de Anegada aan de lijn om te vragen waar we liggen. Geert en Ine zijn de afgelopen 2 dagen overgestoken van Sardinië naar Sicilië en zijn op zoek naar een leuke ligplaats. Ze besluiten om ook naar Terrasini door te varen.

Het is nog lekker koel en morgen komen Joris, Hanneke en Ron aan boord. Tijd om het schip te “reorganiseren”. Alle hutten zijn min of meer in gebruik voor proviand, fietsen, kleding. Twee hutten worden helemaal leeg gemaakt, de bedden strak opgemaakt en 1 hut wordt benoemd als “schuur”.

De haven wordt gerund door een vader met 3 zonen. Ze lijken allemaal sprekend op elkaar, alleen zijn bij de vader de krullen witgrijs en niet langer zwart zoals bij zijn zoons. Gisteravond bij het inschrijven nam ik netjes weer alle scheepspapieren en de paspoorten mee. Het havenkantoor was een tafeltje aan het strand. De zoon die ons inschreef wuifde de scheepspapieren en paspoorten weg met een “pfff” geluid. “Te complex”. Ik moest mijn naam en de naam van het schip in een schrijfblok zetten. Hij zette er een prijs naast, keek me aan en vroeg “OK?” We werden het eens over een prijs voor drie dagen. Op de kluslijst stond nog 1 klus te doen, de pomp van het vacuüm toilet uit elkaar halen en schoonmaken omdat steeds vaker de pomp blijft doorlopen. Geen leuke klus, maar de kluslijst is nu leeg (voorlopig)…

24 juli. Castellammare – Terrasini.

We varen vandaag naar Balestrate, een plaatsje in het midden van de kom van de Golfo di Castellammare. Na 3 dagen stilliggen blijkt het log niet meer te werken. Waarschijnlijk zit er aangroei op het schoepenwieltje onder de boot. We laten bij Balestrate het anker zakken en ik verdwijn naar het vooronder om het schoepenwieltje te inspecteren. Het mooie van de Raymarine apparatuur is dat je het logwieltje en de dieptemeter van binnenuit uit de bodem kan halen. De stoppen hangen er netjes naast, want het gat van elke sensor heeft een diameter van ongeveer 4 centimeter waardoor het zeewater lustig naar binnen loopt zodra je het logwieltje verwijdert. Het mechaniekje blijkt inderdaad helemaal dichtgegroeid te zijn met zeekalk (een soort mini schelpjes). Na reiniging werkt het weer prima.

We besluiten om hier niet te blijven liggen. De plek is niet mooi en er zwemmen te veel hele grote kwallen om de boot. We varen door naar Terrasini een vissershaventje vlak bij het vliegveld van Palermo. Volgens de pilot is Ursus te groot voor deze haven en is er vrijwel nooit plek. Gelijk naast de haven ligt een kleine baai waar we voor anker gaan. De wind steekt echter weer op en er rollen steeds grotere golven de baai in waardoor we alle kanten op dansen achter ons anker. Reden om met de dingy toch eens de haven in te varen om te verkennen of daar echt geen plek is. Er blijkt een nieuwe steiger te liggen die niet in de pilot staat waar we prima terecht kunnen. Tegen zonsondergang varen we naar binnen. Terwijl we afmeren vertrekt net de hele visservloot. Een schitterend gezicht, de silhouetten van de schepen met daarachter de ondergaande zon. Helaas staan we beiden met onze handen vol mooringlijnen en landvasten en kunnen we niet even een foto maken…

23 juli. Castellammare.

De wind begint weer normale sterktes aan te nemen, maar de zee is nog bijzonder onrustig, We zien een zeilschip naar buiten gaan dat als een jong veulen in de wei alle kanten opspringt op het moment dat het buiten de strekdam komt. Wij besluiten nog een dagje te blijven liggen. De eigenaar van de haven loopt met 3 medewerkers de nieuwe steiger na de harde wind uitgebreid te inspecteren. Eén van hen verdwijnt met een duikbril onder water om de kettingen te controleren waarmee de steiger verankerd ligt aan zware betonblokken. Een ander vervangt een aantal schroeven in de steigerplanken. Wij hebben ook nog steeds een kluslijst die weliswaar kleiner wordt, maar ook stiekem steeds aanjongt. Vandaag wordt bij ons een polyester dag. Tijdens de overtocht op de golf van Biskaje is er een hoek gelcoat uit 1 van de bakskist deksels gestoten, op het zwemdek is er een keer met een stuk vislood een bluts in de gelcoat ontstaan en naast de ingang naar de kajuit zit een klein scheurtje in de binnenschaal dat langzaam groter wordt en dus gerepareerd moet worden met een glasmatje. Het is niet te warm vandaag, de luchtvochtigheid is niet te hoog, al met al dus mooi “polyester weer”. Na een paar uur zijn de gerepareerde plekken goed uitgehard. Daarna schuren van grof tot zeer fijn waterproof, polijsten en was er over. Het blijft mooi materiaal om mee te werken, je ziet niets meer van de gerepareerde plekken… 

22 juli. Castellammare.

De harde wind is inderdaad gekomen tegen de ochtend. Naast ons is vannacht met veel lawaai nog en een Italiaans jacht afgemeerd. We liggen flink te rollen op de binnenlopende swell en de schepen dansen vervaarlijk langs elkaar. De buurboot interesseert het niet zo. We hangen extra stootwillen tussen de schepen om het risico op schade te minimaliseren. Het is een mooie ochtend om voor het heetste moment van de dag weer omhoog te klimmen naar het dorp. Met de dingy varen we naar het strand en dan begint de klim. Castellammare is een wirwar van smalle straatjes zonder enig systeem waarin je lekker rond kan dwalen. Het dorp is gebouwd op steile hellingen met steile straatjes, veel trappen en sommige huizen zijn met elkaar verbonden met bruggen. Op veel plaatsen hangt hoog boven ons de was uit. Op een gegeven moment belanden we op een pleintje waar een soort groente en fruit markt is. De hoofd producten die ze hier verkopen zijn tomaten en aubergines. Achter in de winkel staan plastic 2 liter flessen met locale wijn zo uit het vat, zowel wit als rood voor slechts 1 euro per liter. Aan een tafel zit een oudere man bij het kasboek. Hij ziet er uit als Don Corleone en bepaalt wat de klanten moeten betalen. Zijn zoon pakt de producten in. In de haven komen de vissers weer binnen en wordt de vangst gelost. Als we terug komen bij het strand ligt er een motorbootje op de kant gespoeld. De eigenaar ziet geen kans het bootje weer vlot te trekken en vraagt om hulp. Met z’n drieën, heel veel spierkracht en gebruik makend van de golven krijgen we het bootje weer terug in het water. Terug in de haven blijkt het Italiaanse jacht weer te zijn vertrokken. We liggen weer veilig en op het gegier van de wind na is het weer heel stil. De wijn van 1 euro per liter smaakt prima…

21 juli. San Vito lo Capo – Castellammare.

De zee is glad, de wind is gaan liggen en het is hier prima. Je zou eigenlijk gewoon nog een dagje willen blijven liggen. Maar al dagen lang wordt er vanaf vanavond tot en met woensdagmorgen heel veel wind voorspeld. Op open zee met weliswaar een mooie baai, maar wel een heel open baai is dat los van de wind vooral vanwege de swell geen goed plan. Aan het eind van de ochtend halen we het anker op en varen op ons gemakje de volgende grote baai in, de Golfo di Castellammare. Een grote kom van zo’n 24 mijl breed en 12 mijl diep. Aan de overkant ligt de luchthaven van Palermo waar zaterdag Joris, Hanneke en Ron aankomen voor een maandje vakantie. Voor het eerst sinds weken spot Margriet 3 dolfijnen. Onderin de golf ligt de haven van Castellammare. Net buiten de haven worden we opgewacht door een motorbootje van de haven met de marinero die ons vraagt of we een plekje willen. Na bevestiging volgen we het bootje en krijgen een mooie plek aan een hele nieuwe steiger. De weersverandering kondigt zich al aan, een dalende barometer, hoge luchtvochtigheid en moordend warm. Omdat de één na laatste gasfles leeg is, moet er gezocht worden naar een winkel waar ze gas verkopen. Volgens de pilot moet die er zijn, en dat klopt. In tegenstelling tot alle andere plaatsen in Europa tot nu toe wordt de lege fles niet omgeruild voor een volle, maar gevuld.

Tijdens de siësta word ik half wakker en hoor een vreemd geluid. Het blijkt dat de douchekop van de buitendouche is opengescheurd en de kraan staat nog open, dus er loopt water en je hoort de pomp. Maar goed dat we in een haven liggen want we zijn heel wat drinkwater kwijt geraakt. ’s Avonds zien we de "baas" van de haven op onze steiger staan. Hij kan bijzonder goed op z’n vingers fluiten en met veel geroep, mimiek en armbewegingen maant hij elk bootje dat naar de tanksteiger scheurt om de snelheid drastisch terug te nemen en daarmee rust te handhaven rond de afgemeerde schepen in zijn haven. Ik schiet hem aan om te vragen of er ergens een winkel is waar ze douchekoppen voor schepen verkopen. Hij spreekt geen Engels, ik geen Italiaans, maar door de kop te laten zien begrijpt hij het probleem. Hij zal er morgen een voor ons kopen en bij de boot brengen, wel een iets ander model, maar wat een geweldige service…

20 juli. San Vito lo Capo.

Het ankeren was wat onrustig afgelopen nacht. Er stond niet veel wind, maar de zee had veel last van swell. Af en toe kwamen er golven binnen rollen die de Ursus achter haar ketting flink liet stuiteren. We hadden allebei spierpijn in onze benen omdat je je in je slaap toch "schrap" zet op dezelfde plaats te blijven liggen. De plek is echter zo fraai dat we toch nog een dagje blijven liggen. Af en toe een plons in de fraaie lichtblauwe zee en dan gelijk even lekker douchen met koud water op het achterdek. Helaas zwemmen hier af en toe ook kleine kwalletjes. Eerst goed kijken, dan springen en er snel weer uit. Eéntje had zich verstopt onder het achterschip en kon het niet nalaten om mijn buik op te zoeken. Geen aangename ontmoeting, maar als je er maar afblijft (niet krabben) dan is het binnen een paar uur weer over. ’s Middags gaan we met de dingy naar de kant om te lunchen. San Vito lo Capo is duidelijk een groot toeristen dorp. De vraag is niet of je er kunt lunchen, maar waar je gaat lunchen, oneindig veel keuze. Sicilië is het eiland van de tomaten. We eten een heerlijke salade met gegrilde zwaardvis met een saus van tomaat, olijf, kappertjes en heel veel knoflook te scoren. Een glas goede witte wijn erbij, wat wil je nog meer. ’s Avonds is de zee een stuk rustiger en bij het donkere silhouet van de bergen naast ons met daarachter een nog bijna volle maan en de gitaar sluiten we dag zingend af…

19 juli. Trapani – San Vito lo Capo.

Gistermiddag zijn we nog op de fiets op verkenning geweest in Trapani. Het verkeer, met name de auto’s, is hier weer zeer heftig. Verkeersregels bestaan niet, althans zo lijkt het. Iedereen doet gewoon waar hij zin in heeft. Om op de fiets te overleven is er maar één manier en dat is dezelfde regels toepassen, of te wel ik fiets waar ik wil, auto’s of geen auto’s. En wonder boven wonder gaat dat prima. We vinden een lekker lunch plekje en op de terugweg worden we nog "getrakteerd" op wat regen. Met de warmte buiten is dat eigenlijk wel lekker. Terug bij de Ursus zien we dat het weer "rode" regen is. Vanochtend begon dan ook met schrobben. Het rode zand zit hardnekkig vast en er is zeep bij nodig om de Ursus weer schoon te krijgen. Op zo’n moment stopt natuurlijk de kraan er mee. Op de boot naast ons is een Italiaan met zijn vrouw ook zijn schip aan het schrobben. Met veel theatraal drama (zijn ze hier heel goed in) uit hij zijn ongenoegen over het niet meer hebben van water. Druk gebarend verdwijnt hij naar het havenkantoor. Een half uur later is er weer water en maken we de klus af. Op de steiger staan 2 jongetjes bij onze buurboot. De oudste geeft de jongste een duwtje die direct daarop laat zien dat ook op die leeftijd het theatraal gedrag al wordt beoefend. Zolang mama niet reageert neemt het volume van protest en het gezwaai met de armen toe. Mama blijft niet reageren, is er blijkbaar aan gewend, en langzaam wordt de scène beëindigd.

We vertrekken rond 11 uur op ons gemakje en trekken met een langzaam gangetje van zo’n 3 knopen langs de noordwest kust richting Capo San Vito. De kust is hier voor het grootste deel nog ongerept, maar biedt daardoor ook nergens een ankerplaats of een haven. ’s Middags ronden we de Capo San Vito. Daarachter ligt een fraaie baai, wel heel open naar zee, maar met helder blauw water en fraaie stranden. Een prima plek om met niet te veel wind het anker te laten zakken. Volgens de pilot mag je hier aan de oost kant van de haven niet ankeren en wordt je weggestuurd door de waterpolitie. Het is wel de mooiste plek en er liggen al meerder schepen. We zoeken er een plekje tussen. Al snel zien we inderdaad de waterpolitie rondscheuren en diverse schepen wegsturen. Er is duidelijk een minimale afstand naar het strand waar je niet mag komen. Wij liggen precies aan de goede kant van deze denkbeeldige grens…

17-18 juli. Villasimius (Sardinië) naar Trapani (Sicilië).

Om kwart voor acht gooien we de trossen los voor de oversteek naar Sicilië. Het is rustig weer, een zuid/ zuidwestenwindje van 7 tot 12 knopen. Er steken nog 2 zeiljachten over, maar na een paar uur zijn we zo ver uitgelopen dat we ze achter ons achter de horizon zien verdwijnen. Deze route is “veel” drukker dan de route van Menorca naar Sardinië. We komen 1 zeeschildpad tegen, 6 grote beroepsvaart schepen die we op ruime afstand kruisen en veel vissers. Het is vannacht volle maan. Jammer omdat je dan weinig sterren ziet, maar ook wel weer handig omdat het niet echt donker wordt, waardoor je de golven beter kunt zien en zonodig corrigeren om de verkomen dat we te zwaar gaan rollen. Zo’n 8 mijl voor de eindbestemming besluit de wind ons nog even uit te dagen. Ze trekt aan tot 18 knopen, maar krimpt ook zo ver dat we wind nu pal op kop krijgen. De rustige zee wordt snel onrustig en buiswater spat lustig over de Ursus en de bemanning. Zo blijf je na een nacht niet slapen in ieder geval ook het laatste uur nog goed wakker. De totale oversteek is 156 mijl en in slechts 23 uur en 15 minuten voltooien we deze tocht…

16 juli. Cagliari - Villasimius.

Gisteravond met de fiets naar de oude stad van Cagliari om op een internet servicepunt onze website bij te werken. Je moet daar hier wel 7 engeltjes voor op je schouder hebben zitten. Een aaneengesloten rij van scheurende auto’s, scooters en motoren en daartussen 1 kleine fiets. Gelukkig hebben ze hier verkeerslichten, anders zou het onmogelijk zijn om links af te slaan. Aangekomen bij het internet servicepunt wilde de beheerder mijn paspoort zien om me te legitimeren alvorens ik toegang kreeg tot internet. Dat lag dus op de boot. Bankpasjes, creditkaart niets was goed, het moest een identificatie met foto zijn. Volgens deze man is dat in Italië in de wetgeving zo geregeld om misbruik van internet te voorkomen. Missie dus mislukt.

Vanochtend eerst diesel tanken. Dat was even slikken want de diesel kost hier ruim 1,7 euro per liter! Daarna rustig op de fok door naar Villasimius. Er is niet veel wind, maar we hebben alle tijd, het is maar 20 mijl . Villasimius is de meest zuidoostelijke haven van Sardinië en daardoor een goede uitvalsbasis naar Sicilië. De weerberichten voor de komende dagen lijken voor de overtocht nog mooi rustig. Dit in tegenstelling tot Griekenland en de Adriatische zee waar op dit moment zo’n windkracht 7 tot 8 staat. Ook hier is internet weer een puinhoop. De 2 computers in het café bij de haven zijn defect, het WiFi netwerk bieden ze niet meer aan omdat Tiscali hier nu WiFi aanbiedt. En dat klopt, je ziet het soms wel en soms niet. We kopen een voucher voor 5 uur toegang en krijgen netjes een userid en wachtwoord. Het inlogscherm vindt het allemaal best. Maar verder dan dat komt de dienst niet, behalve toegang tot de IKEA site die hier reclame maakt. ’s Avonds nog even met Johan gebeld om een GRIB file (weer voor 5 dagen) naar ons te mailen. Het ziet er goed uit voor een oversteek naar Sicilië...

15 juli. Porto Teulada - Cagliari.

Een stralende dag. De barometer is de afgelopen 2 dagen gestegen van 1004 naar 1020 Hpa. De luchtvochtigheid is weer gedaald tot normaal en we kunnen weer goed zien waar we varen. De zuidkust van Sardinië is veel lieflijker dan de ruwe noordkust van Mallorca. Beboste heuvels, af en toe een strand met een paar hotels. En daarmee weer compleet anders dan de zuidkant van Spanje en Portugal waar vrijwel elk stukje kustlijn volkomen is volgebouwd met appartementen en hotels.

Cagliari is de hoofdstad van Sardinië en heeft de afgelopen jaren een facelift ondergaan. Cagliari is van origine opgericht door de Phoeniciers en heeft net als vele andere steden in dit deel van de wereld vele invasies meegemaakt. De Spaanse invloed is het meest terug te vinden in de architectuur van de stad. Behalve veel oude gebouwen is de stad vrij kaal, weinig groen en erg druk. We hebben een ligplaats gevonden in de jachthaven Sant’ Elmo. Een haven die wordt gerund door een familie. Erg gastvrij waarbij het oude deel van de haven zelf wel erg is vervallen. Het hoofd van de familie ontvangt ons bij de steiger. Om 5 uur kunnen we terecht bij het kantoor, hij gaat eerst eten. De administratie stelt hier t.o.v. de vele formulieren in Portugal en Spanje niets voor. Nog net niet op de achterkant van een sigarendoos, maar in een schriftje met een harde kaft wordt aantekening gemaakt van de betaling. Cash, geen credit kaart. De scheepspapieren en paspoorten zijn niet relevant…

14 juli. Porto Teulada.

De Mistral blijft, dus wij blijven ook. De hele dag staat er in de haven regelmatig 18 knopen wind. De vlaggen in de haven staan strak in de wind. Van veel schepen giert het want en helaas heeft niet iedereen zijn vallen opgeruimd en klapperen er veel lijnen om ons heen. Het is wat bewolkt, dus niet te warm. Een ideale klusdag. De vloerdelen in de Ursus zijn rondom afgewerkt met hardhouten latjes. Toen het schip werd gebouwd in 2000 zijn ze wat zuinig geweest met de lijm en hebben ze spijkertjes gebruikt die niet roestvrij zijn (als die al bestaan) en die zijn doorgeroest. De afgelopen jaren zijn er al diverse latjes opnieuw en goed gelijmd, en ook nu zitten er weer een paar los die vandaag weer gelijmd zijn en nu gespijkerd met messing spijkers. Van een aantal van de halogeen spotjes zijn al een tijd lang een aantal mini schakelaartjes stuk. We hebben een hele zak nieuwe schakelaartjes meegenomen voor onderweg als we eens verwaaid zouden liggen. Vandaag de ideale dag om met de soldeerbout aan de gang te gaan en de defecte schakelaars te vervangen. Dat kleine elektrische spul houdt het uiteindelijk niet eeuwig uit in het zoute milieu van de zee. Gisteren begon ook de meest gebruikte lier te piepen van het zout. Dat is nu over. De lier is tot in de kleinste onderdelen helemaal uit elkaar gehaald, schoon gemaakt en opnieuw in het lierenvet gezet. Hij loopt weer als een zonnetje. En zo heb je op zo’n reis vele beroepen, was ik recent nog motormonteur en scheepskapper, vandaag ook scheeptimmerman, elektricien en servicemonteur. Morgen neemt de wind hopelijk weer zo af dat we kunnen varen, dan word ik gewoon weer schipper…

13 juli. Portoscuso – Porto Teulada.

Gisteravond was het benauwd buiten en afgelopen nacht kregen we voor het eerst sinds lange tijd zowaar regen gepaard met een stevige onweersbui. Als een speer alle ramen en luiken dicht. De wind kwam uit het zuiden en was fors. Vanochtend was de Ursus na deze bui helemaal rood van het zand. Sahara zand, want alle weereigenschappen van vannacht pasten prima bij een Sirocco, een zuidelijke wind waarbij er “rode” regen valt. Een uurtje later was de Ursus weer helemaal schoon gespoten. Het water uit de kranen bij de schepen was geen drinkwater, dus we hoefden ook niet te zuinig te zijn bij het schrobben. Margriet heeft mij ook gepromoveerd tot scheepskapper. Het knipexperiment is goed gelukt.

We vervolgden onze tocht verder naar het zuiden van Sardinië. Eerst tussen de eilanden Isola di San Pietro en Isola di Sant’ Antioco door. Een schitterende wind van zo’n 12 tot 14 knopen schuin achter met alleen de fok uitgezet. Helaas was de luchtvochtigheid nog steeds hoog en daardoor het zicht op de kust slecht. Begin van de middag ronden we het schiereiland Teulada, een militair oefengebied waar we ruim omheen moeten in verband met mogelijke schietoefeningen. Ter hoogte van deze Capo trekt de wind flink aan tot ruim 24 knopen en de zee spookt er flink. Een paar mijl verder zit dit schiereiland met een lage dunne strook land vast aan Sardinië. Het resultaat is een enorme windtunnel waar de wind nog verder doortrekt en de zee van alle kanten op je af komt. Gelukkig is het water niet koud want niet alleen de Ursus maar ook wijzelf krijgen een flinke douche van het zeewater. Het is absoluut geen weer om te ankeren. Gelukkig liggen de steigers in de haven zo dat we met de kop in de wind kunnen afmeren. De marinero helpt in zijn rubberboot de Ursus op haar plek te duwen en we krijgen zowaar 2 mooringlijnen aan de voorkant. Een prettig gevoel want de wind trekt nog verder aan. We hebben onze eerste Mistral te pakken. Omdat we vanochtend in Portoscuso geen water hadden dat geschikt was om te drinken vraag ik de marinero of het water hier aan de steiger ook drinkwater is. Hij neemt een fraaie pose aan kijkt naar zichzelf en dan grijnzend naar ons. “ik drink het elke dag en zie er toch nog wel goed uit” zegt hij…

12 juli. Portoscuso.

Vandaag een lekkere klungel dag. We liggen hier prima. Eens zien of we ergens internet toegang kunnen krijgen, want dat is sinds we het vaste land van Spanje hebben verlaten een uitdaging. Vrijwel nergens is wifi of een internetcafé. En vinden we er wel 1, dan is de snelheid nog vanuit de eerste dagen van het internet. In Mahón hadden we b.v. 3 Mb download snelheid en 512 Kb upload snelheid, maar dat moest wel worden gedeeld met zo’n 400 gebruikers. Grootste deel van de tijd hing de server bij het havenkantoor. Foto’s op onze website zetten lukte dan ook van geen meter en een beetje tekst in het logboek met heel veel geduld. Vandaag ga ik ook het haar van Margriet knippen. Nooit eerder gedaan. Benieuwd hoe dat af gaat lopen. Er zal ook gepoetst moeten worden. Bijna al het roestvrij staal roest behoorlijk. We hebben dan ook al lang geconcludeerd dat RVS niet staat voor Roest Vrij Staal maar voor Roest Vertragend Staal. Daarna eens kijken hoe de producten in de supermarkt in het Italiaans heten…

10 en 11 juli. Mahón (Menorca) – Portoscuso (Sardinië).

Om 6 uur ‘s ochtend beginnen we aan onze eerste grote oversteek van Menorca naar Sardinië, van 195 mijl, waarbij we slechts met z’n tweeën aan boord zijn. Natuurlijk hebben we al veel meer lange tochten gemaakt, maar altijd minimaal met 4 personen aan boord. We hebben in Mahón gewacht op rustig weer. Een niet te ruwe zee en een redelijke wind. Gedurende de hele tocht varen we langs de rand van de kern van een hoge druk gebied dat zich langzaam verplaatst in een iets andere richting dan wij zelf. Dat houdt je wel lekker bezig met zeil trimmen, want de windrichting verandert hierdoor voortdurend. We halen een gemiddelde snelheid van 6,3 knopen (variërend tussen 5,5 en 7,1) waardoor de hele overtocht maar 31 uur duurt. Het is heel rustig qua scheepvaart. 2 keer zien we overdag binnen zichtbereik een groot beroepsvaart schip langs de horizon schuiven en 1 keer een motor jacht. ’s Nachts staat de maan in het eerste kwartier en zijn er veel sterren. Rond 3 uur s’ nachts gaat de maan onder en wordt het zo donker dat er geen overgang meer is te zien tussen de zee en de lucht. De sterrenhemel is nu schitterend te zien. Met daartussen duidelijk de melkweg. Op de radar verschijnt een blip van een klein schip dat aan bakboord langzaam oploopt. Eerst lijkt het achterlangs te varen, maar dan begint het ons te volgen. Met de verrekijker is duidelijk lange tijd zowel het groene, rode en witte licht te zien van een klein motorschip en de afstand wordt steeds kleiner. Als het schip minder dan een halve mijl verwijderd is geef ik een paar seinsignalen met de schijnwerper. De schipper reageert direct en gaat circa 70 graden stuurboord uit waarna hij uiteindelijk zo’n 4 mijl rechts van ons weer dezelfde koers kiest. In een aantal uren verdwijnt hij langzaam weer achter de horizon.

Om 1 uur ’s middags meren we af in de haven van Portoscuso. Moe maar voldaan, de eerste nachttrip met z’n tweeën is succesvol verlopen. Op de steiger wordt druk gerebbeld in het Italiaans. We dachten dat de Spanjaarden drukke praters waren Wel in Italië kunnen ze er ook wat van. We zullen de taal de komende weken wat moeten op pikken want hier in de eerste haven plaats komen we met Engels, Frans, Spaans, Duits of Nederlands niet ver. ’s Avonds eten we lekker wat gegrilde vis in 1 van de restaurants in Portoscuso. Wel, niet alleen het rebbelen concurreert hier met Spanje. Ook de knoflook!! Dat wordt heel lang tanden poetsen…

9 juli. Mahón.

Vanochtend besloten we om de olie van de scheepsmotor te verversen en het bijbehorend filter te vervangen. Je kunt daar via een service luik bij, maar moet dan wel in de spagaat om dit voor elkaar te krijgen. Makkelijker is het om 6 bouten los te draaien en de hele behuizing boven de motor tijdelijk te verwijderen. Niet alleen het werken wordt daar eenvoudiger van, maar ook het zicht op de hele motor en dat is handig voor een uitgebreide inspectie. Een wijs besluit achteraf, want op 2 plaatsen bleek er lekkage te zijn in het koelsysteem. Er lag zowel zeewater als koelvloeistof in de lekbak die onder de motor zit. Dat moest recent zijn want een paar dagen geleden was het daar nog droog. Ook viel er een kwartje, recent had ik de koelvloeistof met een kwart liter bijgevuld omdat het overloopreservoir beneden het minimum stond. De bedachte oorzaak was “verdamping” omdat het hier continu zo warm is. Na het vervangen van de olie en het leegscheppen van de lekbak (zat toch een halve emmer zeewater met wat koelvloeistof in) de motor gestart en rustig gezocht naar de oorzaak van de lekkage. Het zeewater lek was snel gevonden. De uitlaat wordt gekoeld met zeewater en in het hoogste punt van de waterslang zit een stalen “knie” met een ontluchtingsslangetje. Dit slangetje is gekoppeld met een nylon verbindingsstukje en daar zat een klein scheurtje in. Het tweede lek bleek een gaatje in de slag van de interne koeling die 8 jaar lang iedere keer als de motor loopt tegen een bout aan de zijkant heeft liggen trillen en nu op die plek was doorgesleten. Het laatste probleem is voorlopig opgelost met vulkaniserende tape om de slang en zorgen dat deze voortaan vrij hangt van de motor. Het eerste was lastiger. Er moest een nieuw koppelstukje komen. Nu is de haven hier groot dus dat mocht geen probleem zijn. Ruim tien watersportwinkels en diverse servicepunten voor onderhoud aan schepen. Uren later, overal geweest, maar nergens een koppelstukje. Bij het laatste servicepunt kreeg ik het advies om naar een grote watersportwinkel in het industriegebied boven op de berg bij Mahón te gaan. Op de fiets naar boven langs een lange stijle helling die zo mee zou kunnen doen in de tour de France. Net voor de siësta sluiting aangekomen bleken ook zij het koppelstukje niet te hebben. De man in de winkel verwees me door naar een hele grote doe het zelf zaak, die echter natuurlijk net gesloten was vanwege de siësta. Naar beneden op de fiets was een eitje. Heel snel en zorgen dat je niet valt. Er stonden borden van max 70 km per uur. Dat zal ik niet gehaald hebben, maar weinig auto’s haalden me in. Toen ik dit verhaal deelde met een vaste ligplaats houder bij ons aan de steiger bood hij aan om me na de siësta met de auto (fiets achterin) nog een keer naar boven te brengen. De doe het zelf zaak bleek het koppelstukje te hebben, van messing ipv nylon, voor 83 cent. Met een opgelucht gevoel ben ik nog een keer lekker op de fiets naar beneden gezoefd om de reparatie te voltooien…

8 juli. Mahón. 

Okee, het was niet 9 uur maar bijna 10 uur, maar Alberto van de Spar kwam netjes met de bestelde boodschappen. Er ontbrak een fles whisky, dus die haalden we netjes van de rekening. Een kwartiertje later kwam Alberto weer aangescheurd met zijn dingy. Hij had de fles gevonden, die zat per vergissing bij de boodschappen voor het Zweedse schip naast ons, maar die wilden ‘m niet hebben. Daarna maar eens op verkenning met de dingy door de diepe baai (bijna 2,5 mijl ) van Mahón. Er zijn hier 4 opties: ankeren, aan een mooring, afmeren aan een drijvend eiland van steigers, of langs de kant met de achterkant of voorkant naar de kade. In de marina van Mahón was nog plek. En we zijn voor 2 dagen hier naartoe verhuisd. Buiten is nu te veel wind voor een ontspannen oversteek naar Sardinië. Zo het weer er nu uit ziet wordt dat a.s. donderdag en vrijdag. De marinero in de marina was onder de indruk van onze voorbereiding bij het aanleggen. Ze stonden met z’n drieën klaar, maar er was er slechts 1 nodig om te helpen. We kregen zowaar een compliment…

7 juli. Cala d’en Busquets – Mahón.

Een paar keer per dag komt er een grote veerboot met grote snelheid binnen varen langs onze cala naar de haven van Ciudadela. De semafoor lichten geven dan duidelijk aan dat er door andere schepen niet gevaren mag worden. Vlak vooraf scheurt er steeds een politiebootje voorbij luidkeels roepend dat we niet mogen varen, want de ferry komt er aan! We vertrekken vandaag wat later omdat we hier water mogen gebruiken om de Ursus schoon te maken. Het hele dek wordt lekker geschrobd.

We varen langs de zuidkant van Menorca met als doel om in 1 van de cala’s te ankeren. Het is echter overal al te vol. De kust wordt aan deze kant van het eiland gekenmerkt door heel veel grotten. Eén van de cala’s, Cala Covas, staat bekend als de mooiste en meest spectaculaire cala van de Balearen. Deze cala is omgeven door ca 150 grotten, waarvan een aantal al bewoond waren in de prehistorische tijd. Helaas is de bodem hier niet heel geschikt om te ankeren. We besluiten door te varen naar Mahón. Gelijk aan stuurboord bij de haveningang ligt Cala Taulera. Een prima ankerplek waar we met tientallen schepen van vele nationaliteiten het anker laten zakken. Na een uurtje komt er een dingy op ons afgevaren. De man aan boord stelt zich voor. “Hello I am Alberto from the Spar, we deliver all you need to your boat for the shop prices and only a 2 Euro service fee. Do you speak English?” Een perfect plan zo vlak voor de oversteek naar Italië. Geen gesjouw en morgenochtend om 9 uur alles afgeleverd in de kuip…

6 juli. Cala de San Vincente – Cala d’en Busquets (Menorca).

Even na 9 uur halen we het anker op. In de baai staat een fraaie zuidenwind van zo’n 7 knopen. Het volle zeil gaat omhoog en we verlaten de baai met de wind achter. Amper buiten op zee trekt de wind door naar 24 knopen. Daar is geen houden aan met 100 m2 zeil. Als een speer met z’n tweeën in de weer. Schoten maximaal uit, daarna de fok inrollen en twee reeflijnen doorhalen in het grootzeil. We houden dan zo’n 30 m2 zeil over. Meer dan genoeg. Het bewijst weer eens hoe onbetrouwbaar de wind hier is. Ook duidelijk dat het goed is dat we altijd alles goed opbergen voor we gaan zeilen en dat alle lijnen klaar liggen om snel te reageren. We gaan verder uit de kust, maar de wind blijft op en neer jojoën tussen geen wind en heel veel wind. De laatste 8 mijl van de noord kust van Mallorca is overigens weer schitterend om te zien. Bestemming vandaag is Menorca. Zo’n 25 mijl verder. De kustlijn van Menorca is veel vlakker dan Mallorca met veel roze gesteente. Vlak voor de kust ontmoeten we een dolfijn met ambitie voor het dolfinarium. Een paar keer springt hij hoog uit het water en verdwijnt dan weer spoorloos.

In het door de natuur gevormde kanaal naar de Puerto de Ciudadela ligt aan bakboord de kleine Cala d’en Busquets met steigers om af te meren. De haven van Ciudadela is al sinds de pre-historie in gebruik. Al voor dat de Phoeniciërs zich hier in de periode 1600 – 1200 voor Christus zich hier vestigden was de haven bekend onder de naam Yamma (stad in het westen). Na de Phoeniciërs vestigden zich hier Grieken, de Romeinen, de Arabieren, de Britten. De stad is door de eeuwen heen aangevallen door Corsicaanse piraten en als meest bekende aanval door de Turkse piraat Barbarossa (1558) die het grootste deel van de stad vernietigde en de inwoners afvoerde als slaven. Lange tijd was Ciudadela de hoodstad van Menorca totdat de Britten die rol toebedeelden aan Mahón in 1722. ’s Avonds gaan we met de dingy naar de oude haven van Ciudadela. Het valt niet mee een leeg plekje te vinden om met de dingy bij de kant te komen. Het is hier bomvol. Tussen 2 visserschepen tegen over 1 van de vele restaurantjes is net een plekje beschikbaar. Aan de kade staat een Cubaans meisje dat gezellig begint te praten en ons wil helpen met uitstappen. Ze hoort bij het restaurant en we besluiten bij haar te gaan eten. Meerdere keren komt ze verder praten. Ze wil haar baan wel opgeven en met ons meevaren. We krijgen haar e-mail adres, just in case. Ze noemt zich zelf  Cuba girl…

5 juli. Puerto de Sóller – Cala de San Vincente.

Schitterend, een ander woord is er niet. Wie ooit bij Mallorca gaat zeilen moet gewoon langs de noordwest kust gaan. De kust is ruig en onherbergzaam, maar fantastisch om te zien. Zo’n 8 mijl voor het eind van deze kust heeft zich ooit een landtong van 8 mijl gevormd. Vlak daarvoor bevindt zich Cala de San Vincente, een dubbele baai, gescheiden door een rotspartij met een gat er in. De bodem is hier helemaal van wit zand met weinig begroeiing waardoor er weer die fraai aquamarijn kleur van het water ontstaat. We bellen uitgebreid met Harro die vandaag 22 is geworden. Bij het strand is een kleine SPAR ingericht op vooral koud drinken voor de standbezoekers. Om Harro’s verjaardag mee te vieren haal ik met de dingy een koude fles champagne. ’s Avonds koken we aan boord een uitgebreid verjaardagsdiner waardoor we, hoewel ver weg van huis, toch een beetje de verjaardag van Harro meevieren…

4 juli. Puerto Andraitx (Mallorca) – Puerto de Sóller.

Het is druk aan de kade vanochtend. Zeker 4 verschillende marinero’s komen opnieuw de mooringlijnen tellen en onderzoeken. Even later komt de baas er bij. Hij heeft een andere kleur overhemd en mengt zich in de discussie met de marinero’s. Weer worden de lijnen bekeken en geteld. Conclusie: het klopt nog steeds niet. Waarschijnlijk zijn er een paar lijnen door elkaar gedraaid en is er 1 ophaallijn afgebroken. Er wordt een onderhouds man bijgehaald die de opdracht krijgt om het weer in orde te maken. Op dat moment verschijnt er een kleine tractor op de kade met daarachter een rijdende dieseltank. Eén van de Spaanse motorjachten achter ons gaat tanken. Na een kwartier is dat gebeurd en nieuwsgierig loop ik langs de teller op de tankwagen. 1600 liter heeft het jacht getankt. De man van de tankwagen ontvangt 5 briefjes van 500 euro. Ben ik blij dat we zeilen!! Maar een beetje diesel tanken moeten wij ook nog. De man van de diesel vraagt hoeveel we nodig hebben. Ca 150 liter . Geen probleem, 1 seconde zegt hij, want 1 van de briefjes van 500 moet hij nog wisselen bij het havenkantoor. Een half uur later is hij terug (koffie gedronken?) en gaat de slang van de dieseltank via het bijbootje door het gangboord naar achteren. De slang is zwaar en dik en geschikt om heel snel te tanken. Amper begonnen met tanken is de tank al weer vol. Zo snel is dat nog nooit gegaan, 143 liter binnen een minuut.

We varen dit keer met de klok mee lang Mallorca. Na een paar mijl door de passage tussen Isla Dragonera en Mallorca zelf. Halverwege verschijnen er enorme hoge rollende golven op kop. De URSUS wordt als een balletje over de golven getild. We gaan er vanuit dat de zee weer rustiger wordt als we door de passage zijn. Dat blijkt niet zo te zijn. Nog een paar uur lang houden we deze zee. Het plan was om te ankeren bij het Peninsula de la Foradada. Met deze zee is dat onmogelijk en we varen door naar Puerto de Sóller. Vlak voor de aanloop naar de baai komen we langs schitterende rotsformaties met veel grotten. De baai is niervormig, goed afgesloten van de zee en omgeven door de schitterende bergen met pijnbomen van het ruwe landschap aan deze kant van Mallorca. Een prima ankerplek. Langs de baai rijdt een historisch trammetje driftig blazend op haar fluit van de ene kant van de baai naar de andere. Tegen zonsondergang tuft een vissertje lange tijd rondjes tussen de geankerde jachten door met een sleeplijntje om te vissen.  ’s Avond klinkt er uit 1 van de horeca gelegenheden romantische live muziek over de baai en verderop een tijdje intensief slagwerk alsof “slagerij van Kampen” hier een concert geeft…

3 juli. Porto Andraitx (Mallorca).

Na het bestuderen van het schema vanochtend vroeg eerst de maar eens de besturing van de koelkast uit elkaar gesleuteld. Het is een slim, maar wel wat ingewikkeld mechanisme waar met sensoren, regelkleppen en relais de koelkast en vrieskist apart en of samen op 1 compressor zijn aangesloten die weer wordt gekoeld door een zeewaterpomp. Na het doormeten van de verschillende componenten blijkt de transformator te zijn doorgebrand die van 220V een eigen 12V voedingsspanning maakt voor het besturen van de kleppen en de relais. Dat is voorlopig provisorisch op te lossen door een aparte voeding vanaf de accu’s aan te leggen voor dit deel van de besturing, en eureka, hij doet het weer. We besluiten de etenswaren die te lang zonder koeling zijn geweest weg te gooien. We hebben geen zin om ziek te worden.

’s Middags komt dezelfde marinero weer langs en telt opnieuw zijn mooringlijnen. Het is toch steeds niet goed volgens hem en hij geeft aan dat we allemaal weer een lijn terug moeten, zoals we gisteren eerst lagen. Er klinkt fel protest van onze Belgische buurman die met een duidelijk “non” aangeeft het niet te doen. En één niet, dan niemand. De marinero verdwijnt mopperend om de directeur te halen, zo zegt hij. We zien hem niet meer terug...

2 juli. Cala Portinatx (Ibiza) – Porto Andraitx (Mallorca).

Door de muggen waren we vroeg op, dus ook maar gelijk begonnen aan de oversteek naar Mallorca. Voor later vandaag en morgenmiddag en avond wordt er te veel wind voorspeld om te ankeren. We gaan naar Porto Andraitx, één van de oudste jachthavens van Mallorca, gelegen in een goed afgeschermde diepe baai. Er is precies nog 1 plekje vrij. We moeten voor het eerst met de kop van de Ursus naar de kant aanleggen i.p.v. de achterkant. Rechts naast me gevaarlijke rotsblokken in het water. De marinero die de voorlijn aanpakt staat ondertussen te kletsen met iemand anders. Op dat moment komt er een windvlaag van links. De achterkant ligt nog net vast aan de ankerlijn en de Ursus verlijert gevaarlijk naar de rotsblokken toe. Er is maar 1 optie, als een speer vol gas achteruit. Omdat de marinero (al kletsend) niet reageert geeft Margriet een luide brul “lijn los”. Gekwets in z’n … gooit de marinero de lijn los en houd ik het schip net vrij van de kant. Bij een tweede aanleg poging krijgen we hulp van onze Belgische (Waals) buren die direct een middenlijn aanpakken waardoor we niet meer kunnen verlijeren. Dan begint het spel van de mooringlijn aan de achterkant. De marinero geeft de ophaal lijn aan en met veel kracht trek ik de dikke lijn uit het water voor het vastleggen van de achterkant. Het zint ons niet. Met de voorspelde wind is het risico te groot om met de voorkant tegen de kade te waaien. Met een lier trekken we veel meer spanning op de lijn en dan liggen we goed. Later komt de marinero weer lang als er nog 1 schip naast ons komt., Het blijkt dat hij ergens die dag een fout heeft gemaakt met het toewijzen van de mooringlijnen. Resultaat is dat we allemaal een lijn moeten opschuiven. Met veel gemopper uit diverse schepen wordt deze oefening uitgevoerd.

Overdag op zee heeft de koel- vrieskast het begeven. Dat is oncomfortabel, maar ook lastig omdat er diverse etenswaren in liggen die niet lang zonder koeling kunnen…

1 juli. Cala Talamanga (Ibiza) – Cala Portinatx (Ibiza).

We vervolgen onze reis tegen de klok in om Ibiza heen. De eerste baaien aan de noordwest kant zijn niet geschikt. Een rotsachtige bodem en ons anker houdt daar niet op. Een paar mijl verder vinden we Cala Portintx. Een fraaie baai, weliswaar omgeven door hotels en terrassen en volgens de pilot veel discolawaai. Dat laatste valt mee. ’s Avonds knalt het wel los, maar de muziekkeuze valt mee. Naast ons meert een charterjacht af met 2 man en een hele verzameling Italiaanse meiden. Wel, die kunnen zeker lawaai maken. Er wordt druk gediscussieerd in hoog volume. Geen idee waarover. Aan het begin van de avond krijgen we de opmaak en modeshow. Er wordt uitgebreid haar geborsteld, de fraaie jurkjes komen te voorschijn en even later worden de dames in twee “ladingen” door de schipper in de dingy naar de kant gebracht om te gaan stappen. Ik moet nageven, ze zijn heel stil en netjes ergens in de nacht weer teruggekomen. ’s Nachts zijn we overvallen door een heel leger muggen. In de ramen zitten wel horren, maar het zag er ’s avonds veilig uit en om wat meer verkoeling te krijgen hebben we de kajuitdeur open gelaten (daar hebben we geen hor voor). De volgende ochtend zag je op alle schepen heel vroeg (ook bij ons dus) de bemanning krabbend aan dek komen. Ook de Italiaanse meiden kwamen naar buiten. Die zagen er heel anders uit na een nacht flink stappen… 

30 juni. Cala Bassa (Ibiza) – Cala Talamanga ( Ibiza ).

Met een beetje wind en heel warm varen we tegen de klok in om Ibiza heen. De buiskap gaat omlaag zodat we wat verkoeling krijgen van de vaarwind onder de bimini door.  Aan de Zuidwest punt passeren we opnieuw Isla Vedra, maar nu aan de binnenzijde. Opnieuw zeer fraaie rots formaties met veel grotten en spelonken.

Aan de zuidzijde van Ibiza zijn er 3 passages tussen Ibiza en Epalmator, een privé eiland dat bij Formentera hoort. De Freu Chico (klein), de Freu Mediano en de Freu Grande. De Freu Chico ligt het meest noordelijk en dus het dichts bij Ibiza, maar is te ondiep met de voordurende swell en de rotsen onder water. We nemen daarom voorzichtig de middelste doorgang. Als het stevig waait is dit geen bruikbare doorgang. Het gebied rond deze doorgangen is weer een Marine Reserve. Het water bij de doorgang is helemaal aquamarijn blauw en extreem helder. Een fantastisch gezicht. Aan de andere kant van de passage is het druk. Veel racende motorboten en ferry’s die op en neer gaan tussen Ibiza en Formentera. En een jetser van een Engels zeiljacht met een grote party tent op het achterdek. De Cala Talamanga ligt direct noordelijk van de haven van Ibiza stad. Een diepe baai waar we vrij ver van de kant ankeren on3,5 meter diep water. Al snel daarna is de rest van de baai maar 1 meter diep. Met de dingy naar het strand waar een prima strandrestaurant staat met schaduw! Het is daar aangenaam toeven voor een paar uurtjes. Terug aan boord eerst goed onderzoeken of hier geen kwallen zwemmen. Die zijn er niet. We hebben uitgebreid gezwommen en gesnorkeld. Het water is hier 26 graden. Schitterende grote onderwaterplanten met daartussen af en toe een stukje rif en veel vissen die rustig doorzwemmen en zich niets aantrekken van de rond plonzende Hollanders… 

29 juni 2008. Punta del Abir – Cala Bassa ( Ibiza ).

Vroeg uit de veren om vandaag over te steken naar Ibiza (ongeveer 65 mijl ). Afhankelijk van de windontwikkeling weten we bij vertrek nog niet aan welke kant van het eiland we gaan ankeren. Zo’n vroeg vertrek betekent wel een schitterende zonsopgang. Markant is de Cabo de la Nao te zien. Het hoogste punt vlak bij Denia waar we in januari dit jaar nog waren met onze vrienden Jan en Tineke. Zij hebben een finca zo’n 12 km van de kust in dit deel van Spanje. Die kunnen we vanaf het water niet zien, wel blijft tot 35 mijl van de kust de Cabo de la Nao zichtbaar. Op de shippinglane is het rustig, maar 5 schepen die we allemaal makkelijk kunnen ontwijken. Wat verderop komt er met zo’n 13 knopen snelheid een pleziervaart motorjacht op ons af gevaren. Op de AIS zie ik dat we op ramkoers zitten. Het andere jacht, de Grand Blue, is onderweg naar Nice. Omdat wij het zeil ophebben zie ik op de AIS dat het andere jacht z’n koers zo’n 15 graden verlegt en daardoor een halve mijl achter ons langs zal varen. Dichterbij gekomen zakt onze mond open van verbazing. De Grand Blue, 353 voet (ruim 100 meter ) lang heeft op z’n achterdek een compleet opgetuigd zeiljacht staan. Dat is nog eens een “bijboot”.

Ibiza tekent zich ondertussen duidelijk af en we zien Isla Vedra, een grote rots bij de zuidwestpunt liggen. Precies het plaatje dat op de voorkant van onze pilot staat. De wind is nu zuid en we zoeken een baai (Cala Bassa) aan de noordwest kant van het eiland, vlak bij de havenplaats San Antonio. Nog even lekker zwemmen want het is heet. Een goede gelegenheid om de waterrand van de Ursus al zwemmend schoon te borstelen. Plotseling voelt mijn rechterhand alsof ik in het schrikdraad zit. Blijken er allemaal kleine bruine kwalletjes te zitten, en die houden blijkbaar niet van borstelende schippers. Als een speer weer aan dek en de kwallenbeet behandelen. ’s Avonds blijft er nog een beetje nasi over. Als Margriet de paar schepjes over boord zet, barst het water bijna los. Honderden vissen komen van alle kanten aangesneld en tuimelen over elkaar heen om dat ene korreltje rijst te pakken te krijgen. Ze springen er zelfs voor uit het water. Net een kudde piranha’s …

28 juni 2008. Puerto Santa Pola – Punta del Abir.

Vandaag gaan we naar het laatste punt langs het vaste land van Spanje waarvandaan we dan oversteken naar de Balearen. Het is bijzonder rustig weer en we gaan op zoek naar een ankerplek vlak bij Benidorm. Al van grote afstand ( 15 mijl ) kun je de wolkenkrabbers zien staan. De hele baai rond Benidorm wedijvert om de hoogste flat te bouwen. Een schril contrast met het omliggende berglandschap dat werkelijk bijzonder mooi is. Om 2 uur ’s middag laten we het anker zakken bij een klein baaitje aan de oost kant van Benidorm, ver weg van de disco’s. Naast ons ligt een Spaans jacht afgemeerd. Als het jacht tegen de avond vertrekt werkt de elektrische ankerlier niet meer. De schipper rent terug naar achter, vaart het schip iets naar voren, rent weer terug en haalt het anker een stukje op met de hand. Dat herhaalt zich een paar keer tot het anker los is. Zijn vrouw kijkt berustend toe vanuit de kuip. Natuurlijk doet de wind weer niet wat er was voorspeld. Er is niet veel wind, maar die komt van zuid in plaats van de voorspelde noordoost. De baai die we hadden uitgezocht is open naar het zuiden en op deze manier blaast de wind ons richting kant en niet richting open zee mocht het anker gaan krabben. Naar een paar uurtjes zwemmen en snorkelen besluiten we naar de andere kant van de Sierra Helada te varen, slechts 3,5 mijl verder, maar dan met een baai die open is naar het noorden. De zon staat al heel laag en geeft schitterende effecten op de rotsen van de kaap. Goudbruine kleuren, net een reuze stuk tijgeroog…

27 juni. Puerto de Santa Pola - Tabarca - Puerto de Santa Pola.

Vandaag een tochtje vanuit Santa Pola naar Tabarca en weer terug. Het plan was om daar te gaan snorkelen, maar helaas stond er zoveel deining dat het bij zwemmen bleef, want anders blijf je water happen door je luchtbuis. Het water is ruim 24 graden, dus zwemmen is hier geen straf.

Tabarca is een klein eiland dat zich voor de Spaanse kust bevindt op een paar mijl van Santa Pola. Het eiland is slechts 1800 meter lang en het heeft een maximale breedte van 400 meter . De maximale hoogte bedraagt 15 meter . In de onmiddellijke omgeving ervan liggen een aantal nog veel kleinere, onbewoonde, eilanden en klippen. Het is dus goed uitkijken om deze klippen op tijd te zien tussen alle golven.

Het eiland is lange tijd een eldorado voor piraten geweest, maar de Spaanse koning Karel III heeft het eiland laten bevolken met 300 Genuese voormalige krijgsgevangenen die vastgehouden werden op het Tunesische eiland Tabarka. Deze werden daar vrijgekocht. Daarom werd het eiland in 1768 omgedoopt tot Nueva Tabarca, terwijl het voorheen Isla Plana (Vlak eiland) heette. Het eiland werd gebruikt als vesting tegen de Berbers in Noord-Afrika. De Verdedigingstoren werd gebouwd in 1789. Het is het meest opvallende gebouw buiten het stadje. In de 19e eeuw werd het gebruikt als een staatsgevangenis. Hieruit ontsnappen was moeilijk, ook al omdat het gebouw omringd was door een vierkante haag van cactussen, die deels nog intact is. Verder naar het oosten staat de vuurtoren uit 1854. Het eiland is laag en omdat het er vaak hard waait, is de flora aangepast aan deze omstandigheden. Het eiland is opgebouwd uit vulkanisch materiaal, waarin door de golfslag holten zijn gevormd. Het heldere water dat het eiland omringt maakt het tot een kraamkamer van vele levensvormen. De omgeving van het eiland is dan ook tot zeereservaat uitgeroepen. Ankeren, vissen en duiken is hier verboden. Alleen net voor de kleine veer- en vissershaven liggen een paar schepen voor anker...

26 juni. Puerto de San Pedro del Pinatar - Puerto de Santa Pola.

De wind zit niet mee. Ook vandaag weer vol op kop. Onderweg naar Puerto de Santa Pola komen we door een baai die helemaal vol ligt met vis-boerderijen. Afgezette stukken zee met gele waarschuwingsboeien en daarbinnen grote cirkels afgezet door een visnet waar binnenin vis wordt gekweekt. De Midddellandse Zee schijnt behoorlijk leeg gevist te zijn en op deze wijze wordt er toch voldoende vis gekweekt. De aankomst in Puerto de Santa Pola is buitengewoon verrassend. Op hoog volume wordt vanaf de werf het Wilhelmus gespeeld ( 2 coupletten !!) op het moment dat ze onze Nederlandse vlag zien en natuurlijk wordt er over en weer druk gezwaaid. Ook hier weer een spiksplinter nieuwe haven naast de bestaande die in de pilot staan. Het is net siësta en we meren af aan de kop van 1 van de steigers. Na ca 1 uur verschijnt er een marinero die helemaal verschrikt aangeeft dat we daar niet mogen liggen omdat de politie ons dan komt arresteren. Hij geeft dat duidelijk aan door met gekruiste handen te symboliseren dat we handboeien omhebben. Uiteraard helpt hij ons naar een box. Op het havenkantoor zit een uitermate vriendelijk meisje dat in half Engels-Duits Nederlands probeert te spreken en ik probeer mijn Spaans. Gaat prima samen.

's Avonds eten we een hapje in het cafe naast de haven. In de loop van de avond komen er steeds meer Spaanse pensionada's langs. De dames allemaal keurig gekapt en zeer netjes gekleed en de heren met vouw in de broek en het shirt, vaak wel met wandelstok. Als 1 van de oudere dame's met haar hakken begint te klakken als een Spaanse flamingo danseres kan ik het niet laten om op z'n Spaans de flamingo te klappen. Haar glimlach maakt de avond compleet.

Vanavond speelt Spanje tegen Rusland. Op ieder moment dat er een doelpunt valt barst het gejuig om ons los. Na afloop van de wedstrijd een oorverdovend getoeter en veel vuurwerk geknal...

25 juni. Cartegena – Puerto de San Pedro del Pinatar.

Na de lange wandeling van gisteren, opzoek naar de fotowinkel, vanochtend rondgelopen door Cartegena om het Romeinse amfitheater te bezoeken en een tocht langs de vele fonteinen en beelden. Helaas was het amfitheater gesloten vanwege restauraties. Cartegena doet duidelijk haar best om de stad nog meer prestige te geven. Overal wordt volop gerestaureerd. Jammer dat er verder veel viespeuken zijn. Letterlijk dan, want overal waar je kijkt liggen vieze peuken op straat. Een aantal bezemwagens zouden hier flink aan het werk kunnen. De beelden zijn wel boeiend, veel bronzen sculpturen van mariniers met plunjezakken, lopend en zittend. Vlak bij de haven hangt een tegeltableau met de belangrijkste data uit de geschiedenis van Cartegena, even verderop ligt een losse kop in het gras. Als we de haven verlaten moeten we uitwijken voor een onderzeeër die net z’n manschappen gaat verwisselen. Er wordt druk in en uit het luik geklommen.

Er zou vandaag geen wind zijn, maar we hebben allang ontdekt dat de windvoorspelling hier heel vaak niet klopt. Met een oost – noordoosten wind van 3 Bft op kop eerst 12 mijl naar de Cabo de Palos, die in alle weerberichten al dagen lang een rol speelde. Als je deze relatief erg lage Cabo rond vraag je je toch af waarom het hier zo vaak hard waait. Daarna voor het eerst sinds we weg zijn een paar uur recht naar het noorden langs Mar Menor, een binnenzee van ongeveer 6 bij 4 mijl waar op de smalle zandstrook die de scheiding vormt met de Middellandse Zee vrijwel alleen maar hoge flats staan. Verder is het landschap helemaal plat. Boven ons trekt de lucht dicht en het wordt benauwd warm. In Nederland zou je zeker onweer krijgen, ankeren lijkt daarom geen goed plan. Maar een paar uur later is hier alles weer blauw. In de Puerto de San Pedro del Pinatar blijkt in de visssers haven wederom een geheel nieuwe jachthaven te zijn gebouwd naast de bestaande haven en zowaar met steigers en boxen met een vingersteiger tussen de schepen. Een hele nette plek, maar verder is hier werkelijk helemaal niets. ’s Avonds komt nog een Spaanse man langsgelopen voor een babbeltje. Hij had ons gisteren in Cartegena zien liggen en vroeg zich af of we van haven naar haven hoppen. Dat klopt, afgewisseld door ankerplekken…

24 juni. Mazzarón - Cartagena.

We ronden vandaag Cape Tinoso. Weer een schitterende rotspartij. Gelukkig staat er niet te veel wind en kunnen we er vlak langs. De kennismaking met het zeeleven breidt zich ook weer uit. We ontmoeten een zeeschildpad van zo'n 50 centimeter. Langzaam zwemt het dier langs ons heen. De twee voorpoten gaan in een beheerst tempo met het geluid van "flots flots" heen en weer. We denken dat deze schildpad nog 1 andere snelheid heeft : langzamer.

In Cartegena lukt het om een UV filter te kopen (na 5 km lopen ...). Cartagena is een havenplaats in het oosten van Spanje, in de regio Murcia, aan de Middellandse Zee. De haven van Cartagena is een van de belangrijkste havens van het land. De stad is in de 3e eeuw v.Chr. voor het begin van de gebruikelijke jaartelling gesticht door Hasdrubal de Schone, een legeraanvoerder uit Carthago. De stad werd Qart chadast (Nieuwe Stad) genoemd, net als Carthago. Oorspronkelijk was Carthago een Fenicische kolonie of nederzetting. Toen de oorspronkelijke Fenicische plaatsen als Tyrus, Sidon en Byblos echter overheerst werden door andere volkeren, begon het evenwicht van de Fenicische cultuur en de Fenicische machtssfeer sterk naar het westen van de Middellandse Zee te verschuiven, met Carthago als nieuw centrum hiervan. Cartagena was onderdeel van de verdere uitbreiding van deze invloedssfeer naar het westen toe. In 232 v.Chr. veroverden de Romeinen de stad, en ging het onder de naam Carthago Nova (Nieuw Carthago) deel uitmaken van het Romeinse Rijk. Hiervan is ook de naam Cartagena afgeleid. Tijdens de Moorse overheersing had de stad onder meer de naam Qartayanna, en had het een grote mate van autonomie. Hannibal, de broer van Hasdrubal gebruikte Cartagena als basis voor zijn expeditie over de alpen...

23 juni. Mazzarón.

Vandaag was een rustige klus dag. Voorraad aanvullen in de supermarkt, een beetje slenteren langs de boulevard en de Ursus weer eens echt schrobben. Het is merkwaardig waar al dat zand vandaan komt. Je ziet het niet en toch is het er opeens. Dat gecombineerd met zout maakt dat de witte kleur langzaam licht roodbruin wordt. Je hebt dan wel eer van je werk bij het schoonmaken. Ook op zoek naar een fotozaak om een UV-filter te kopen voor de camera. De foto's worden hier te blauw. Helaas daar doen ze niet aan in Mazzarón. Ze hebben hier in de haven een kebab restaurant dat ik zeker aan kan raden. Het kost 3 keer niets en het vlees is bijzonder smakelijk. 's Avonds op de fiets naar de andere haven waar Günter en Anne met hun schip liggen. Er was daar vandaag een monteur geweest om de elektrische ankerlier te repareren. Het zit ergens in de bedrading. Het schip ligt van voor naar achter open. We leggen elkaars logboeken en pilots naar elkaar en maken aantekeningen van de verschillende haven tarieven en vooral de havens waar je beter niet heen kunt. Anne heeft nog een voucher voor 10 uur internet in Santa Pola. Zij komen er niet meer dus wij mogen de voucher verder opmaken...

22 juni. Cala San Pedro – Mazzarón.